Mundartkolumne Raab, Raab, Raaaab!
Unser Mundart-Kolumnist erklärt, wie es Raben schaffen, Menschen gegen sich aufzubringen. Und das, obwohl es vertragliche Vereinbarungen gibt.
Nuur demid mer uns rischdisch verschdehn: Isch hann niggs geesche Raawe. Isch bin aach mid Leib unn Seel fier de Nadduurschudds! Wanns nò mier gehn gääd, dirfde die Raawe nò Luschd unn Laun rumfliesche. Mid denne Väschel hann isch e Verdraach gemach: Se känne iwwerall ihr Neschder baue, nuur nidd iwwerm Drodwaar. Alles wäär jò gudd gelaaf, wann sisch die Viescher draan gehall hädde.
Awwer es iss wie im Lääwe: Vun Dseid dse Dseid gebbschde beschiss! Die Raawe menne, sie missde sisch ufffiere wie die Herre unn all annere hädde dse parriere. Schdadd in de Wald dse fliesche, gebbds ganse Drodwaar gedaafd. Fròò nidd! Friehmòòrjens sinn se hellwach unn buddsmunder. Die mache e Geschrei in de Äschd, dass mer menne kännd, es wäär wääs Godd was bassierd. Woomeeschlisch schdreide die awwer nuur drum, wer de eerschd uff de Gloo därf, weil all Raawe die Dinnschiss hann. Glaab awwer jò nidd, dass hinnenòò ääner uff der Schdròòs middem schwaards Blaschdigg-Säggelsche rumlaafd unn alles wegg machd.
Ääner hadd gesaad, die hädde e Verdraach gemach midder Audowasch-Schdròòs. Der ään odder anner Audofahrer schdaund mòòrjens, weil sei Audo iwwwer Naachd die Faarb geweggseld hadd unn jeddse weis geschbrensd iss. Wann mer e gläänes Guggloch in der Windschuddsscheib frei gemach hadd, dann fahrd mer dser Wäschanlaach. Wer iwwers Drodwaar laafd, holld gemäänerhand de Räänschirm, aach wann die Sunn scheind. Besuuch kummd seid Wuche nimmeh. All dengge, vòòr der Hausdier wäärs gefährlisch gladd unn mer dääd ausruddsche, wann mer nidd vòòrhäär schunn vun owwe sei Pordsjoon abgridd hädd. Mansche Leid hann sisch aan de Balgoon e Nedds geschbannd geesche de Nadduurschudds.
Vòr kurdsem hann soe paar Raawe midde Junge uffem Baam gehuggd. Die Alde hann dsuu denne Glääne gesaad: „Wanner eisch nidd schigge, dòò kumme ihr aach in de Kääfisch!“ Ääner hadd gemennd, ob mer nidd e Fluuchverbood-Dsoon kännd inrischde. Das gääd awwer nidd gehn, weils geesche die Määnungsfreihääd wäär. Es Fluuche dirfd mer ääwe nidd verbiede, weil mer fluuche därf, wie unn wann mer will. Wie se dann gefròòd hann, obs Scheise aach dser Määnungsfreihääd geheerd, hann se gesaad: „Ei jòò nää!“
Leddschd hadds e groos Demmenschdradsjoon fier die Freihääd genn. Die Leid sinn midd Drommele dursch die Schdròòs gedsòò unn hann Grach gemach. Vun de Raawe waar niggs dse siehn: Die waare muggsmeisjeschdill, wie als wann se kää Wässersche driewe kännde. Feisch sinn se aach noch!
Georg Fox ist Autor des Buches „Saarlandfarben“. Seine Mundarttexte findet man unter anderem in dem Buch „Dòò bischde Pladd“. Seine Bilder und Texte werden auch auf Instagram unter „georgfox_art“ veröffentlicht.
