Eich se scho gudd gezoo o verzijäle deäm dicke Fell, wie dat woär, domols, wo'ä noch e Welpchi geween es. Wie'ä naats zesamme met seiner Mama et ijäscht Mo om Sofa egeschloof woär: "Mir zwoo, Bounty, wäsch'de noch?". Mei Deijer zeijt de Frässhaut zreck, helt deijf Loft, bläst schwär ab. Dat häschd, mir wesse o sen uus äänisch. Net nur foär't Schloofe o Ässe se mä zesamme, aach foär't Erinnre! Dat geht am beschde met Geschichte, dat dürfe geär ach gruselije se. Etwa die von deäm Hond, wo emmer em Zwinger huggd, bei deäm de Flääschfatze äämo all pää Daa iwwert Gitter geschubbt gä on der nur äämo em Monat durch de Wies renne dürf; soviel Zeit brauch'et foär de Dreck aus deäm Kitschi eraus ze schäbbe. E Drebs Gleck en'em'e Lider Ongleck. Aan der Stell schiddelt mei Hond emmer de Kopp. Ä gläävt mä kä Woärt. Net schlömm. Eich wäß sälwer, datt villes, war'ich so vo mä gä, sich aahijärt, wie wenn'et net woähr wär. Mir han se als Kind ze vill Märcher voärgeleäs on spärer sen'ich nemmi fortkomm davo. Also kann'ich meim Hond neischt erspare, aach kä ganz donkle Kapitele: Net datt äner meiner Breijrer e Rumpelstilzi es, on net darr'ich mo iwwer Joäre et Bett mer'em'e Rawevater dääle muschd. Mei Hond läd sei Pot off mei Hand, ä wäß Beschäd, lacht, schlenkert sei lang Zong. Met uus es alles en'e Reih. Wahrscheins hält mei Deijer nur än Sach foär e Märchi: Die met deäm betrebste Kerl em Zwinger, wo kä Famillisch hat on noch Schlee däbei grid. Eich awwer ha mo so e arme Köter kannt. Tatsach, et net ze gläwe.

Karin Klee lebt in Wadern und schreibt in Moselfränkisch und Hochdeutsch. Mehr unter: www.karinklee.saar.de