Meh Weihrauch, meh Gudd

Met de Religijone verhält et sich wie met de Famillije: Ijärscht wird mä erregeboär, da muss mä e Leäwe lang gucke, datt mä zerrechtkemmt. Meisch hot dä Herrgott en e gudd kadholisch Welt geschubbt, wo die Eltre zum Gleck net grad so streng geween sen: Eisch muschd net emmer alles glääwe, durft noofrooe o sogar e bessi zweifle

Met de Religijone verhält et sich wie met de Famillije: Ijärscht wird mä erregeboär, da muss mä e Leäwe lang gucke, datt mä zerrechtkemmt. Meisch hot dä Herrgott en e gudd kadholisch Welt geschubbt, wo die Eltre zum Gleck net grad so streng geween sen: Eisch muschd net emmer alles glääwe, durft noofrooe o sogar e bessi zweifle.Mei allerijärscht Erinnerung an dat, wat met deäm liebe Gott foär all (also net nur der foär meisch allään) ze doue hot, woär e groß ald Kirch. Do es gebeät o gesong gä on et hat emmer verdammt gudd no Weihrauch geroch. En dä School hat dat häämelije Bild Resse grid. Der Mann, wo sonndes de Mess geleäs o vo uuweronner geprijäricht hot, hat Könner em Ennerricht weje Kinkerlitzjer mem Stegge of de blaggije Fengere geklobbt on dodäbei dreggisch gelacht! Gedanke iwwer de Ennerschied zwesche deäm, wat änner säät, on deäm, war'er tatsächlich mescht, se mir droff ganz audomatisch komm. Der Mann em schwarze Kiddel hat da kuärz voär meiner Kommijon gemennt, die gudd ald Kirch wär nemmi groß genouch. Droff es e nau Gorreshaus met ganz schiefe Wänn off graarem Grond gebaut gä, jo, ganz no'm Geschmack von deäm Kirchemann. Ewe ebbes ganz anneres vo Kirch, wo manche Leid - mir aach - bis haut no langem Stehe o vill Higugge emmer schlecht geft. Dodägeje helft kä Weihrauch en noch so hohe Dose. Dat se naddierlich ganz persönliche Endreck, die ha mem Glääwe wenisch bis garneischt ze doue.

Datt sisch awwer mitlerweile emmer meh Mensche an ganz annere Sache wie an'ä kromber Kirch offe stoße, es nau, obwoll dat, wat die Leid roosend mescht, so nau garnet es: Missbrauchsfäll en alle Farwe, datt Fraue vo Natur aus emmer wenijer ze melle ha wie die ville Kirchemänner, datt die, wo et Saae ha, noch emmer net iwwer der Mist, wo et tatsächlich geft, laut o klar schwätzte dörfe, on so weirer on so fort. Drei Denger nur als Beispiller. Eisch ka versteh, datt do mancher ääner sei Taufschein am leijwschde zreckgeft on der Laare met kääm Cent meh ennerstetze well. Wei hat die kadholisch Kirch die ville Fortlaufer en't Visier geholl. Wer nemmi Kirchesteijer bezahlt, voär deäne geft'et aach kä Leib Christi, kä Erlösung, kä Weihrauch on aach sonscht kä äänzije hongrije Bimbam meh! On ganz fresch beschloss: Wer ab wei austreät, geft poschdwendend vom Paschdor so rischdisch en't Gebeät geholl. Von weje stekum nemmi bezahle o 'schwupp' hat mä't henner sich!

Awwer ebbes geft en der strammer Diskussion ganz vergäss: Wat es met der annere, deäne net so gurre Sache, die genau wie Weihwasser, Monstranz on Amen zur Kirch däzougehijere? Eisch men, wer wirklich alles an Guddhääde aberkannt o verweigert grid, also verloär hat, der hat aach met deäm kirchliche Minusregister on met der remisch-kadholisch-barbarische Ausichte neischt meh am Hut. Intressiere dud mich wei nur noch, wievill Weihrauch o Messwein et brauch, jemmes Fejefeijer, Hell on ewisch Verdammnis nommo schmackhaft ze schwätze.

Karin Klee schreibt in Moselfränkisch und Hochdeutsch. Bücher: Lyrikband "Frauenzimmer", Erzählung "Am Holländerkopf", zwei Kurzkrimis in "Mord vor Ort" und in "Mord vor Ort 2".

Meistgelesen
Neueste Artikel
Zum Thema
Aus dem Ressort