Et reent Haaugawweln. Awwer, saan ich mer, de móscht higehn, et sé jò Nòòpern. Schdech genuch Geld én!

Ich de Glockeberch róff: nuur zwaai Autón vórraan de Dier! Aach, denken ich mer, de Gäscht sé gewéss se Fuuß kómm weent deer gutt Wein. Ich klänschen aan de Gaartedier. Zuuge schberrt! Sénn ich e Wóch se frieh? Ich klingeln aan de Hausdier. Et Mooni macht óff ó lacht sich kabbutt, wie t mich gesitt. Ich wäär deer änzicht Gascht, männdet. All annern hädde weent Wédder abgesaat. Et Mooni losst mich nét foort. Ich krie mei Kaffee ó mei Gebäck - ónn alles fó neischt! Dò kómmt dann noch de Mamm Dénges - aach aanschdandshalwer, wie se saat. Se kriet aach ihr Kaffé ó Gebäck - ónn alles fó neischt!

Seit mier zwaai dòò sénn, dò géffdet Wédder besser. Gemietlich hucke mer se drétt ént Haus ó gucken eraus én deer schee Weingaarten. Et plätscht némmeh. De Sónn guckt alt mò rónner, waddet Weingaartefescht macht. Dò kann se lauschdern, wat mier fó intrésant Geschpräächer hann: aagefonk mét de Daarmschbijjelóng, iwwer de Ikkoonemòòlerei, vaan et Mooni sei Marrattonnlaaf ónn de Mamm Dénges ihr Rääs nòò Kaana‘aan. Dò kann ich mò mei Allgemeinbildóng óffbóllieren - ónn alles fó neischt! Fó t Naadesse krie mer noch Selleribreetcher - aach fó neischt!

Et éss mei schénnscht Weingaartefescht - ónn et béllischt! Ónn all die, die wó nét kómm sénn, die hann eppes verpasst. Graad wó t neischt koscht hat! Wann t Mooni dat anner Jòhr nommò élaad, da beeden ich fó soo Wédder wie lòò dat Jòhr. Ich frei mich schó dróff! Hoffentlich schlaadet nét mét de Preisen óff!

Karin Peter schreibt in der Alt-Saarlouiser Mundart.