Mundart Weihnachde iwwerschdehn
Die Dseid vòòr der Weihnaachd waar frieher gans annerschd gewään: Sellemòòls hadd die Ooma middem Bläddsjebagge ausgangs Nowwember nò em Bääd-Daach aangefang. Middem Glään hadd mer e Gedischdsche gelehrd unn fier de Heilisch Òòmend die erschde Liedscher gesung. Òòmends hann die Kinner de Wunschdseddel fiers Grischkindsche geschrieb unn uff die Finschderbangg geleed. Unn wanns Grischkind naachds häämlisch verbeigeflòò kumm iss unn ne weggeholl hadd, hadds e Bläddsje uff die Finschderbangg geleed. Dòò hann die Kinner danne gewissd, dass sisch elään schummò de Dseddel gelohnd gehadd hadd.
Irjendwann in de Wuch vòòrem heilisch Òòmend iss mòòrjens es Wohndsimmer abgeschborr gewään unn jeeder iss nuur noch gans dussma erum gelaaf, fiers Grischkind nidd se schdeere. Nidd dasses weeschem Grach am Enn gleisch widder sem Finschder nauswiddschd! Wääs mers? In denne Daache sinn bei uns immer die ald Geschischdscher verdsehld genn, woo de Onggel Peeder mò durschs Schlisselloch ins Wohndsimmer geschbiddsd unn vum Grischkind Peffer in die Aue geblòòs gridd hadd. Der waar jò immer schun e Vòòrwiddsnaas gewään, awwer dasses Grischkindsche kää Schbass verschdehd, hädd mer jò im Lääwe nidd gedenggd! Dòò hadd mer sisch danne glään gehall unn hadd e Broggramm fier de Chrischdòòmend -wie alles ablaafe solld- gemach. Die Bescheererei iss dòò als leddschder Punggd aan die Reih kumm. Heid genn käämeh so Schberrensjer gemach. Allgebodd im Sebdember kumme die Leebkuuche in die Geschäfder unn die Mussigg duddeld iwwerall, dass die Engelscher de liebschd wääs Godd woohin fliesche.
Iwwers Jòhr grien die Kinner alles kaaf, was se hann wolle. Danne iss aan de Weihnaachd käämeh Iwwerraschung gudd genuch. Die Kinner schmigge de Baam, irjendwann iss Bescheererei unn danne iss ferdisch. Liedscher genn nuur noch uff der Dseedee vun irjendääm Kinnerkoor odder vum Fischer Helleene gesung, wann iwwerhaubd!
Meeschlisch aach, dass mer uffem Schmaardfoon so vill Weihnaachdsliedscher druff hadd, die fier drei Weihnaachde hinnernanner lange dääde. Meischd laafd danne nääwens noch de Fernseher middem Film vum glääne Lord odder sunsch ebbes. Dedswische gebbd gudd gess unn hinnenòò saad die Ooma dann: „Soso, danne hann mier die dò Weihnaachd aach widder gudd rumbrung!“
Georg Fox schreibt in rheinfränkischer Mundart. Weitere Informationen über seine Arbeit finden Interessierte im Internet unter www.nachtgedanken-saarland.de.
