Allé dann, fahr zeidich vaa Waagasse foort! E Bléck óff de Uhr saat mer: Dómmel dich! Óm die Zeit éset néddesó ääfach, fó én de Schdatt e Paarkplatz se krien. Derbescht paarkschde hénner de Poscht! Dò mischde deer Mòòrn e Plätz fénnen. Geen halwer elf kómmen ich aan: Paarkplatz besetzt! Drei Autón waarte vórraan de Schrank. Ich schdehn aan de viert Schdell. Awwer dò gleich fahrt ään Autó raus, de Schrank geht óff, dat eerscht aus de Schlang fahrt erén. „Na ja“, saan ich mer, „dat geht jò doch flott, nuur meh zwaai vórraan der!“ Vaa weejen! Et dauert ónn dauert, bést weidergeht! De Schlang hénner mer géfft länger ó länger. Endlich nòò paar Minnutten: ään Autó raus, dat näägscht erén! Nuur meh ään Autó vórraa mer! Kuurz dróff ääner raus, deer voor mer rén!

Méttlerweil schlaat de Raathausuhr dreiväärdel elf. Jétzer wäärd ich gleich draa sénn! Dò kómme jò drei äller Leit ó bezahlen aan der Kassenautómaat. Awwer wat éss da loss? Die geh jò gaar nét aan ihr Autón! Die schdeh vórraan der Autómaat ónn hallen ihr Vózehlché! Ich krie ball eppes aa mer! Gleich siwwe voor elf! Óff äämòòl dräht sich deer äller Mann róm, guckt óff mei Autó, saat eppes zuu die zwaai Fraaleit, kómmt schnuurschdracks óff mich daar, grénst mich aan, geht neewenaan de Schrank, béckt sich voor ón dréckt wie doortich óff deer Knopp.

Deer móss gemonnt hann, die Fraa éss se tòòpich, die kómmt dòò nét allää se Schdraaich! Wann ijjet Auch saan: Mei Bluutdróck schdaaicht! Ich machen et Fénschder óff ó männe mét Nòòdróck: „Dat leit nét aa mier! Dòò éss aach neischt kabutt! Der Paarkplatz éss vóll! Dier gääde besser endlich rausfahren, ónn da kénnte mier annern erén!“ Awwer dòò! Wie der Nòòlematz laafen se alle Drei aan ihr Autón ónn neischt wie foort, ónn ich kónnt endlich paarken! Wat ich mich jò fròòn: Wäär deer aach kómm, wann e Mannskäärl hénner t Lenkraad gehuckt hätt?

Karin Peter schreibt in der alten moselfränkischen Mundart Saarlouis’.