Was es Hänsje nidd lernd . . .
Was es Hänsje nidd lernd, lernd de Hans im Läwe nidd. Saad má. Awwer: Isch kenne e Hans, eindlisch heischd á gans annerschd, demm steggd das Sprischword seid em Kinnergaade in de Knoche unn uff äämòò halld á sisch nidd draan. Uff äämòò waa'm klaa: Er waa immer vill se brav. Vun klään uff druff getrimmt: Jòò nimmand uff die Fiis trääde, ach im iwwertraane Sinn
Was es Hänsje nidd lernd, lernd de Hans im Läwe nidd. Saad má. Awwer: Isch kenne e Hans, eindlisch heischd á gans annerschd, demm steggd das Sprischword seid em Kinnergaade in de Knoche unn uff äämòò halld á sisch nidd draan. Uff äämòò waa'm klaa: Er waa immer vill se brav. Vun klään uff druff getrimmt: Jòò nimmand uff die Fiis trääde, ach im iwwertraane Sinn. Mund halle, rischdisch zuheere, all annere ausschwädze losse. Bevòr á selwer ebbes saad, genau iwwerleje. Das heischd: Bis ihm klaa is, was á saan will, schwädze die Leid vun ebbes annerem. Forr anner Leid is das nadiirlisch besser se erdraan wie's Gejedääl. Unn bequem. Awwer was had er devun? Wenisch bis nix. Villeischd das scheene Gefihl, er wär brav. Awwer inzwische wääs á: Wem'má immer brav is, glawe mansche Leid gaanidd, dass má e Mensch is. Dann is má heegschens e Randerscheinung, wo die eijendlisch nidd siehn.
Randerscheinung nidd bloos bildlisch, má sidd's ach uff vill Grubbefodos, wo unser Hans druff is. Er is mid seine änns-dreieachzisch änner vun de Längere unn muss beim Knibse gans nòò hinne. Wär á zehn Zendimeder greeser, dääd má villeischd sei Gesischd siehn. So awwer sidd má vòr ihm jemand Kläänes vum Kobb bis zu de Zewe. Unn er váschwinnd hinnedraan. Vorrdääl: Má sidd sei Bauch nidd, wenn á ne grad vásteggele will. Allerdings: Vum Gesischd sidd má im bessere Fall die Nas, die Aue, awwer ofd ach bloos Stirn odder Hòòraansadz. Brav, gell?! Unn das is nur ään Beispiel vun ville.
Als Knirbs vun achd had á rá Fraa die Diir uffgehall. Er wär jòò e rischdischer Kavalier had die gesaad, awwer sie is faschd die äänsisch geblieb. Was die Jòhrzehnde denòò kumm is, die hann gemännd, es misd so sinn. Ihm gehd's nidd um Leid, wo schwär belad sinn, nidd gudd se Fuus odder sunschdwie behinnerd. Awwer die annere: Had er ne die Diir uffgehall, hann die ne bis uff seldne Ausnahme gaanidd gesiehn. Unn er selwer is hinnerhär getabbd. Dòò fròòd er sisch: Muss isch eijendlisch immer de Ledschde sinn, bloos weil isch de Eerschde waa? Unn gehd aach mòò als Eerschder dursch. Kummd hinnedraan e Flabbes, lassd á die Diir ännfach los. Nidd die feine englische Aad. Unn die Leid halle ihne forr e Flabbes, awwer jedz merge se: Es gebbd ne.
Unn dann gebbd's noch die anner Sord. Das sinn die, wo immer zu'm gesaad hann: Du loschd dá vill se vill gefalle. Denk ach mòò an disch. Du muschd ach mòò lerne, forr Nää! se saan. Die halle ne jedz forr e falscher Fuffzischer unn e vádrähder Massik, weil: Er had sisch nim'meh so vill gefalle geloss. Unn er had ach mòò an sisch gedenkd. Unn er had gelernd, forr Nää! se saan. Unn das had ach die getroff, wo'm denne Ròòd genn hann. So waa das jòò nidd gemännd. Awwer: De Hans, der had dezu gelernd, was es Hänsje niddmòò geträämd hädd: In der Weld dòò kann má nidd immer nur brav sinn. Unn's de Leid immer reschd mache, das klabbd sowiso nidd.
Peter Eckert, aufgewachsen in Burbach, lebt seit 1972 in Differten. Kürzlich erschien im Kelkel Verlag sein Schmunzelbrevier "Engel mid unn ohne B". Buchvorstellung: 12. Oktober, 19.30 Uhr, im evangelischen Gemeindehaus Wadgassen-Schaffhausen.
