Muddaspròòch ónn Vaddadaach

Mer han grad de Mudda-spròòchendach hénner us braat, am änenzwanzichte Februar éss er iwwerall begang génn. Et gewwt zwar kääme Daa ém Kalenner, wo noch frei wär vo Gedenken, awwer där Daa dò éss werklich net ganz onwichtich, erénnert er doch an ebbes, wat jeden von us aageht.

De Spròòch bénnt us iwwer de Mammen an de Welt, se sóll us, von énnewennzich nò außewennzich, de Wéch weisen, wo mer späder läwen sóllen, missen, wéllen ónn us gemeitlich drén érichten. Muddaspròòch, Mammespròòch (wie de Lothringer eher saan) éss e schee Woart, et hat so vill Geheichnisser aan sich. Ma waacht net, an so em Woart ze réiren, so häälich éss et génn.

Jò, awwer mer läwen doch haut én modern Zeiten, dò éss doch alles annerschd, dò spillt doch so ebbes Altmodisches kää Róll meh! Sémmer net all "emanzipiert" ém hékschde Grad? Hat der modern Pappen neischt metzeschwätzen, wennet zom Beispill óm de Kénner geht? Hat der kään aijen Spròòch, kää Vadda- odder Pappespròòch? Wehrt der sich net? Odder stécht er doch émmer noch én der alt Roll vo ganz freijer ónn darf nur schwätzen én er bees (hochdeitsch) Männerspròòch - ganz geent sei Wéllen ónn met schlechdem Gewéssen -, wenn de Mudda met ihrem geméitlichen Platt-Ladein am Enn éss,?

Ma móss manchmò mennen, datt de Pappen én en Ecken gedréggt génn, wo se gar net hiwéllen. Se dérfen fer't "Vaterland" kämpfen ónn sterwen (bittscheen: óff Hochdeitsch, e "Vaddaland" géwwt et óff Platt net, dat wär net feierlich genuch). Awwer eijentlich sóllen se dat jò aach nemmeh, ma brauch se eher lebendich. Ó ma hat aach ebbes gefónn, fer se bei Laune ze hallen: de "Vaddadaach". Dò kénnen se met Ihresgleichen iwwer ihr nau Bestémmong gréndlich nòdenken. Gemeitlich ónn óff Platt, wie et sich geheert.

Gérard Carau aus dem moselfränkischen Beckingen betreut die Literaturzeitschrft "Paraple" des lothingischen Vereins "Gau un Griis" (Bouzonville).

Meistgelesen
Neueste Artikel
Zum Thema
Aus dem Ressort