Unn das muss dann jò mò gesaad genn. Nidd dass mer driwwer schwäddsd, es iss jò nuur, dass mers mò saad! Gäär machd mer so ebbes eischendlisch aach nidd, awwer abendsuu musses ääwe sinn unn iwwerhaubd: Mer will jò aach midschwäddse, wann annere ebbes dse verdsähle hann. Gans glaar: Aanschdännische Leid mache so ebbes nuur hinner vòòrgehallne Hänn.

Weils sischs nidd geheerd, iwwer ääner laud dse räddsche, auser veleischd aan der Faasend. Dò saad mer soggaar rischderaus in der Bidd, woos langs gehd: "Ääs lassd sisch scheide, er hadd banggrodd gemach, demm Seins gehd nääwenaus mid äänem, der woo niggs hinne unn vòòre dauchd unn bei demm unn demm dehemm kann mer die Assele hinnerm Soofa nimmeh dsähle. Jesses, was kännd isch eisch verdsähle…", verrobbd mer sisch die Schniss bis hinnewidder unn hadd aach noch so Ausdrigg debei: Schròher Massigg, bleeder Laggaff, dummes Hinggel. Mei Mudder hadd immer gesaad, wann mer so dreggische Wärder in die Schniss holld, missd mer sisch nohhäär die Schniss mid Sääf auswäsche, dass alles innewensisch widder sauwer gebbd.

Merg der ään fier allemò: Mer schwädds nidd iwwer die Leid, auser veleischd aan der Faasend! Wer so ebbes iwwers Jòhr needisch hadd, missd äärschd mò vòòr der eischne Dier kehre. Dò leit jò genungg Dregg unn Uwweraasch erum. Meischd gebbd jò abgeläschderd iwwer die, woo nidd debei sinn. Deswääe gehn isch vunrer Feier immer äärschd als Leddschder hemm, demid iwwer misch nimmeh geschwäddsd kann genn. Danne gebbd awwer driwwer häärgedsòò, dass mier dehemm kä Bedder hädde, weil mier immer bleiwe bis in all Herrgoddsfrieh.

Georg Fox hat zuletzt das Buch "Saa, was de willschd!" in rheinfränkischer Mundart veröffentlicht.