G(e)reischkullisse

Seiddemm dass de Benni in Paasjoon iss, huggd er es liebschd uffrer Paargbangg unn schwäddsd laud mid sisch selwerd. Ei es iss doch wòhr: Dò gwaddschd em känner dedswische unn äär kann in Ruh ballaawere, bis dassem niggs meh innfalld.

Ei dehemm hadder jò niggs dse lache. Wann äär der Fraa ebbes will verdsähle, dann unnerbreschd se ne schbäädeschdens nòòm dswädde Sadds unn heerd nimmeh uff se schwäddse, bis dass äär sei Redd längschd vergess hadd. Unn die Kinner unn Enggelscher sinn aa nidd besser. Allee huggd er sisch liewer glei allään uff sei Bangg unn verdsähld sisch selwerd ebbes. Leddschder Sunndaa isses dann bassierd. E jungi Mudder mid ihre dswei Glääne iss vòòrem schdehn geblieb. "Mamma, mid wemm schwäddsd dann däär Ooba dòò?", fròòd däär ään Glään. "Ach Godd, Auguschdsche, däär iss wahrscheins e bissje wurres im Kobb", saad die Mamma. "Awwer danne misse mer doch dabber e Granggewaan holle", mennd dòò das anner Glään. "Im Fernseh mache se das aa immer soo." "Jòò, Elfriedsche, dò hasche reschd. Waard, isch holle glei mei Händi raus." Awwei machd de Benni awwer, dass er furdkummd. Wie er dann die Schdròòs nunner rennd, falldem uff, wie mansche Leid um ne rum ihr Händis am Ohr hann unn dòòdemid laudhals ihr Geschbrääsche halle. Äär niggs wie rin in de näggschde Dellefoon-Laade, fer sisch e Händi se kaafe. "Weller Aanbieder soll's dann sinn", fròòd ne de Verkeifer. "E Aanbieder brauch isch nidd unn aa kä Nedds. Isch brauch nuur e Addrabb, fer laud vòòr misch hin schwäddse se kinne, ohne dasse misch all fier beglobbd halle."

Evelyn Treib schreibt in Hochdeutsch und Saarbrücker Mundart. Letzte Veröffentlichungen (mit Edith Braun): "Necknamen und Schimpfnamen saarländischer Orte" und "Keine Fisimatenten".

Meistgelesen
Neueste Artikel
Zum Thema
Aus dem Ressort