Grien isch doch gischder e Brief in de Kaschde nin, wo mer e Fraa schreibd, ei das wär doch dsem Dunnerliddsche, dass isch dreidausend unn noch e paar Gebloddsde gewunn hädd unn mer hädd mer noch immer nidd mei Geld gebb. Das gääd jò wirglisch nidd gehn, wo isch die Kolle doch schunn lang gewunn gehadd hädd. Isch war eischendlisch baff gewään, weil isch jò allgebodd gaar nidd midgridd hann, was dòò fier misch parraad leid. Unn danne hannse mer aa noch geschrieb, dass se mer das Geld jeddse endlisch mò genn wollde, wo mer jò eischendlisch längschd dsuuschdehn dääd. Awwer e Haage hadds danne doch genn: Isch breischd nuur annem Moondaa im Dezember um 6.30 Uhr aan die Busshaldeschdell se kumme unn danne gääde mer middem Buss dsem Verwaldungsbirro gefahr genn. "Es iss jò schunn e bissje frieh, awwer wanns Geld räänd, muss mer de Sagg uffhalle", hann isch dse Meinem gesaad. Danne hannse mer noch verschbroch, in soorem Reschderang ebbes esse dse gehn, unn alles fier niggs. Unn danne gääds aa noch e Fressbaggeedsche midder Flasch Schambanjer genn unn e gansi Gans, aa noch Wildlaggs unn Kaawiaar unn Driffel unn noch e Rehrigge unn noch dswei Hummere unn dswei Langguschde. "Jò iss danne schunn Weihnaachde?", hadd mei Fraa gesaad, "wann dass alles so schdimme gääd, breischde mer fier die Weihnaachde unn de Silweschder niggs meh insekaafe." Awwer dann isses kumm: Es gääd aa noch koschdelos e Nussschingge genn unn e Schinggemesser unn e Flasch Schnabbs. Unn wammer als Päärsche käämd, gääds alles dobbeld genn. Unn hinnedruff danne noch e Sadds Schrauweschlissel fier die Männer unn e Diääd-Kochbuuch fier die Weibsleid. "Kannschd mòò siehn, was die vun dier halle!", hann isch dse Meinem gesaad. "Die wisse, dassde widder e Pund dsuugeleed haschd." "Dreidausendsweihunnerd iss jò besser als wie niggs!", hann isch dsu Meinem gesaad. Awwer wie mier danne das Schreiwes e bissje genauer gelääs hann, dò hadd dòò geschdann, dass das Geld nidd dirregd fier misch missd sinn, weil isch jò nuur e meeschlischer Gewinner wäär. Unn bei demm ganse Fischdseisch fier die Weihnaachd hadd aa nidd geschdann, was das koschd. Dò hann isch aan die Fraa serigg geschrieb, so solld sisch das ganse Fresspaggeed schbaare unn se kännd mer jò es Geld uff mei Kondo iwwerweise. Isch hann noch die Kondonummer druff geschrieb unn bleib dehemm. De Loddo schiggd ääm jò es Geld aach uffs Kondo, wann mer was gewunn hadd. Das iss doch die äänfachschd Sach vun der Weld. Isch kann der nuur saan: Wann de dòò hinfahrschd, wolle se der nuur es Geld aus der Dasch dsiehe unn die Naas haschde fier niggs geschbiddsd. Dòòdemid hannisch awweile der Fraa, die wo mer geschrieb hadd, die gans Tuur vermasselt. Das hadd se jeddse mò devun, wammer so duud, als kännde annere Leid nidd bis drei dsähle.

Georg Fox schreibt in rheinfränkischer Mundart.