Deswääe laad se se alsemò dsem Esse inn, wann se mò graad dehemm iss. In e feines Reschderang naddierlisch (mer gännd sisch jò sunschd niggs!). Jeddse im Herbschd isses mò widder so weid. Die Kinner (aa schunn e bissje aangegraude Seschdsischer) beschdelle allegaar Muschele. Nuur die Mamma orderd Bäff Schdroggannoff. Unn dann, wie serwierd gebbd, saad die Mamma iwwer äämòò: "Isch muss eisch noch ebbes saan." Ach du grooser Godd! Se waar doch neilisch graad äärschd beim Dogder! Hadd däär ebbes beirer gefunn? Die Kinner sinn wie vòòr de Kobb geschlaa. De Abbedidd iss ne grindlisch vergang. Nuur die Mamma verdrähd genieserisch die Aue, wie rer däär Bròòdedufd vum Bäff in die Naas schdeid. Unn schunn kummd se ins Schwärme: "Jesses, es leddschd Bäff Schdroggannoff hannisch in Parriss gess - formidable! Awwer niggs gääe däär Tindefisch sellemòòls uff Malda! Unn äärschd das Schdrause-Fillee in Auschdraalje! Iwwerischens waare die Heifischflosse in Singgabbuur aa nidd schleschd. Naddierlisch nidd se vergleische middem Kuskuss in Tunneesje." Die Kinner halles nimmeh aus. "Mamma, duu hasch uns doch wolle ebbes saan!" "Isch? Ach soo, jòò. Was isch wolld saan: Genn mier doch emòò soo e Muschel dsem Browwiere. Isch hann mei Lebbdaas noch kä Muschele gess."

Evelyn Treib schreibt in Hochdeutsch und Saarbrücker Mundart. Letzte Veröffentlichungen (mit Edith Braun): "Necknamen und Schimpfnamen saarländischer Orte" und "Keine Fisimatenten".