Name behalle isch nie, awwer …
Saan Se mòò, kenne Sie das aach? Name behalle isch nie, awwer Gesischder, die vágess isch immer. Debei waa das nidd immer so. Isch dengge alsmòò an mei eerschde Bankjòhre hinnerm Schalder. Ohne Kombjuder! Ohne Geldaudomade! Wenn um de Eerschde am Daa seggshunnerd Leid unn meh an dá Kass Geld wollde. Dòò waa niggs mid ins Kondo gugge, ob genuch druff is
Saan Se mòò, kenne Sie das aach? Name behalle isch nie, awwer Gesischder, die vágess isch immer. Debei waa das nidd immer so.Isch dengge alsmòò an mei eerschde Bankjòhre hinnerm Schalder. Ohne Kombjuder! Ohne Geldaudomade! Wenn um de Eerschde am Daa seggshunnerd Leid unn meh an dá Kass Geld wollde. Dòò waa niggs mid ins Kondo gugge, ob genuch druff is. De Kombjuder waa im Kobb: Zum Kundegesischd vòrm Schalder Kondonummer, Name, genuch druff odder liewer gugge?
Weg bin isch dord 1971. Noch in de 90er Jòhre kunnd isch nidd dursch Sabrigge gehn, ohne dass má zu e paa Duddsend Gesischder de Name ingefall is, die Kondonummer unn die finansielle Váhäldnisse.
Unn heid? Nòò gnabb virdsisch Jòhr im Dorf wisse immer noch meh Leid, wo se misch hinduun (em Moni seiner), wie umgekehrd. Das heischd forr misch: Finn geschiggd raus, wer das jedds is.
Wie vòr paa Jòhr am Völglinger Bahnhof beim Waade uff de Bus. Es schneid. De Bus kummd unn kumm nidd. Mid dá Zeid kummd má ins Geschbrääsch. Näwe mir änner leed uff äämòò los, gleisch mid "du". Aha mir kenne uns nähjer! Isch grawe im Gedäschnis: Wer is das ? Er kummd má irjendwie bekannd vòr, awwer wohär? Es waa nidd raussegrien. Bis de Bus kummd unn er inschdeid. In sei Bus, nòò Groosrossle, nidd in meiner nòò Differten. Unn mir werd glaa: Der kennd misch so wenisch wie isch ihne, nur machd á sisch wenischer Gedangge driwwer.
Peinlischer werds, wenn dá Leid an ungewohnde Schdelle begeeschne, dezu ach noch annerschd aangezòh! Má glaabd nidd, wie weise Kiddel Mensche váännere, Dogder odder Granggeschweschder, Vákäuferin in dá Bäggerei. Misch freid schunn, wem'má denòò infalld, wenne isch uff Vádachd gegriisd hann, villischd jemand, wo seinerseids simmelierd, wer isch bin.
Isch hann meim Aadsd mei Lääd geglaachd. Der waa nidd besonnersch beunruischd. Er had misch bloos gefròòd: "Sind Sie sicher, dass Sie sich das alles merken wollen, Herr Paulus?" Paulus? Aha, hann isch gedenkd, der also aach! Drooschd waa's känner. Unn vun weje merge wolle: Isch will má lang nidd alles merge. Nur selwer beschdimme, was unn was nidd.
Awwer noch niggs geje vòrgischder. Dòò kummd má änner endgeje. Isch gugge ihne aan, er misch. Kenne má uns? Ja, das is de Dings. Isch griise, er misch aa. Isch dengge: War á's wirglisch? Isch dräh misch um, im selwe er sisch aa. Mir gugge uns aan. Was soll isch saan: Er waa's gaanidd. Awwer es Dollschde: Isch, isch waa's aach nidd. Isch saan's doch: Name behalle isch nie, nur Gesischder vágesse isch immer.
Peter Eckert, aufgewachsen in Burbach, lebt seit 1972 in Wadgassen-Differten und hat den Mundart-Asterix "Die Sischel vun Gold" veröffentlicht.
