Midde Määde machschde was mid
Dòòmòòls nòò der Gebuurd hann die Ääne gesaad: "Was, nuur e Määde?" Graad, wie wann e Buubsche dobbeld se vill gääd dsähle. Awwer die Annere hann gemennd: "Sei jò froh, dasses e Määde iss
Dòòmòòls nòò der Gebuurd hann die Ääne gesaad: "Was, nuur e Määde?" Graad, wie wann e Buubsche dobbeld se vill gääd dsähle. Awwer die Annere hann gemennd: "Sei jò froh, dasses e Määde iss. Dòò haschde kää Huddel! Määde sinn sauwer, Määde sinn fleisisch, Määde sinn ääwe äänfach leischder gros dse grien als wie Buuwe!"
Isch hann misch schunn gefreid unn gedenggd, dass isch die rischdisch Nummer gedsòò hädd. Unn aanfangs isses jò aach gudd gang. Kää Dreggschbadds, in da Schuul immer parrierd, dass mer sei eischne Dseischnisse gans hinne im Schrangg verschdobbele missd. Unn aach, wies in der Lehr gewään iss: Kää Grimmel im Kääs. Immer rischdraus unn orndlisch, als nuur die graad Fuhr gefahr. Annere hann schunn gesaad, dass mei Dochder nidd gans normaal wäär, so wie die sisch gääd draanschdelle. Die kunnde sisch nidd vòòrschdelle, dass dòò alles wie aam Schniersche glaabd. Isch hann misch schunn gefreid unn dsu meiner Fraa gesaad, dasses beschdimmd ebbes mid meim Bluud midgridd hädd. "Waads ab!" hadd Meins nuur gesaad. Unn se hadd reschd behall. Wie die erschde Buuwe vòòr da Dier uffgedauchd sinn uff denne Furdsglobber, isses loosgang. Dass hädd mer jò noch vergrafde känne.
Awwer danne, wies sei eischne Wohnung inngerischd hadd, hadd de Babbe nadierlisch helfe misse. Nidd genugg, dasses vun dehemm furd gedsòò iss. Awwer wo muss mer gleisch vun Saarbrigge nòò Hambursch? Das fròò isch misch! Unn sei gans Baggaasch hadd midgemissd. Nidd nuur e Bedd, e Schduhl, e Schrangg! Häddschd mò siehn solle, was das Määde e Dseisch ingebaggd hadd. Wie mier in Hambursch aankumm sinn, hadd misch beineggschd de Schlaach geriehrd. Bis in de vierde hann isch alles eruffgeschlebbd, weil naddierlisch kää Uffdsuuch dòògewään iss. Unn es Määde als hinnedraan unn gegrisch: "Bass uff, ò jesses, mei Gescherr! Schdoos de Kaschde nidd aan, dòò iss die Lamb drin!" Isch hann geschlebbd wieje Päärd. Glaab jò nidd, dass wäärs schunn gewään. Wie mier all Dseisch in die vierd Eddaasch hann gebrung gehaad, dòò isses erschd rischdisch loosgang. Isch saan jò immer: "Wann die Kinner greeser genn, gebbd alles es bissje greeser!" Friejer haschde Iwwerraschenseier sesammegebaud, heid machschde dass mid de Ikeeaa-Meewele. Unn wie dann alles geschdann hadd unn isch binn figgs unn foggsi gewään, hannisch gedenggd mer hädd jeddser sei Ruh. Dòò saad das Määde, näggschd Jòhr gääds nò Parriss umdsieje. Unn weil dass so gudd geglabbd hädd, därfd ischem widder helfe. Isch kann der saan: "Midde Määde machschde was mid!"
Georg Fox schreibt Texte in rheinfränkischer Mundart. Zuletzt veröffentlichte er "Am Abend wird es still am Köllerbach..." (PVS-Edition).
