Meins odder Mainz?

Et wòòr én die Zeit geween, wó et Télléfónnieren noch deier wòòr; dòòmòòls, wie aach noch kaum ääner én Händi hott. Ónn dòòmòòls hott deMamm Miller mòòl e Klawwierschdémmer gehatt aus Saarbrécken. Jòhr foor Jòhr wòòr er kómm ónn hott dat gutt alt Klawwier nommò óff Vóddermannbraat

Et wòòr én die Zeit geween, wó et Télléfónnieren noch deier wòòr; dòòmòòls, wie aach noch kaum ääner én Händi hott. Ónn dòòmòòls hott deMamm Miller mòòl e Klawwierschdémmer gehatt aus Saarbrécken. Jòhr foor Jòhr wòòr er kómm ónn hott dat gutt alt Klawwier nommò óff Vóddermannbraat. Et wòòr en Erwschdeck vaan de Taant Kläärché - de Mamm Miller ihrMamma sei Schweschder. Der Klawwierschdémmer wòòr ball de ganze Mòòrngeblief ónn hott sich só richdich erégekniet. De Toonleitern eróff, deToonleitern erónner! Ó wie er nòò paar Schdónn fäärdich wòòr, dò hott der Klawwierschdémmer aus Saarbrécken jeedmòòl gefròòt: "Kinnd isch mòòl Meinsaanruufe?" Kää Próbbleem! De Mamm Miller vaan Déllingen hoddet vóschdann: "Meins" dat wòòr "Étt"! Dat wòòr der Klawwierschdémmer sei Fraa. Die hoddebraat, ónn die sóllden aach nommò abhóllen. Äänes Daas géfft de Mamm Miller vaan ihr Nòòpersch gefròòt, ob se nétääner wésst, deer wó e Klawwier schdémme gäät. Ihret häddet schwäärneedich. Villeicht gäät se awwer aach ääner kennen, wó ääner kennt. Die Fammill neewenaan wòòr nämmlich graad eerscht vaan Norddeitschland ént Saarland gezoo. Awwer die mósse schó geheert hann, dat hie bei óns émmerääner ääner kennt, wó ääner kénnt kennen. Jòò, saat dò de Mamm Miller, siehädde selwer e Klawwierschdémmer. Deer kääm schó seit Jòhr ónn Daach beise, ó mét deer wäären se sehr sefridden. Er breicht ball de ganze Mòòrn, awwer dòòderfoor gääder sich aach schwäär réknien ónn alles gréndlichmachen. Er wäär aach néddesó deier. Se géfft aan de Nòòpersch de Address. Nò Wóche krien se mò nommò de Rédd vaan die Sach. Ónn dò fròòt de MammMiller de Nòòpersch, ob dann dat mét der Klawwierschdémmer geklappt hätt. "Ja, es hat geklappt", saat die dò óff Hoochdeitsch. Wie gesaat, se wòòrejò vaan dò höönen (von weit her) zuugezoo. "Das Klavier hat er gutgestimmt. Aber er brauchte, wie Sie schon erwähnten, den ganzen Vormittag.Und stellen Sie sich vor, als er fertig war, fragte er doch tatsächlich, ob er noch telefonieren könne. Wir konnten nicht gut nein sagen. Aber, das ist doch so teuer, vor allem, wenn man außerhalb des Saarlandes anruft. Also, das fanden wir ehrlich gesagt mehr als dreist, wie er fragte: 'Kann ich noch Mainz anrufen?' Stellen Sie sich mal vor! Nach Mainz! So weit weg!" Karin Peter lebt in Wadgassen. Die gebürtige Saarlouiserin schreibt in der Mundart ihrer Heimatstadt. "Der Saarluier Schdruwwelpeeter" sowie "Mäjees!" sind im Buchhandel oder bei der Autorin erhältlich.

Meistgelesen
Neueste Artikel
Zum Thema
Aus dem Ressort