Immer widder die selb Geschischd: Weihnaachde im Tannewald
Es Luwwies wohnd seid erer Wuch in demm Aldeheim owwe am Bersch. Dòò kinnd mers gudd aushalle, hadds am Tellefoon gemennd. "Unner all denne alde Leid?", saan isch unn lache. Weil isch aan sei Vadder muss dengge. Däär iss mid neindsisch nidd uff de Aldenòòmiddaa gang, er wolld doch nidd de ganse Nòòmiddaa nuur mid alde Leid sesamme sinn
Es Luwwies wohnd seid erer Wuch in demm Aldeheim owwe am Bersch. Dòò kinnd mers gudd aushalle, hadds am Tellefoon gemennd. "Unner all denne alde Leid?", saan isch unn lache. Weil isch aan sei Vadder muss dengge. Däär iss mid neindsisch nidd uff de Aldenòòmiddaa gang, er wolld doch nidd de ganse Nòòmiddaa nuur mid alde Leid sesamme sinn. Nää, saads Luwwies, bei ihne wääre aach jingere Fleescher, unn däär Ään, de Guschdaav, däär hädd bei alle alde Weiwer es Geriss. Denne gängde se iwwerschidde mid Brallinees unn Schoggelaad, weil er fier jeedi e freindlisches Word hädd. Unn die Fraa Meier, wo näääwer em Luwwies wohnd, die gäng e Gedischd fier ne schreiwe, das iss näämlisch e Dischderinn, die schreibd aach in Mundaaard unn hadd schunn vill veräffendlischd. "Indresand", saan isch, "die gäng isch gäär kenne lerne."
E paar Daa schbääder hugg isch beim Luwwies uffem Balgoon unn mer dringge Kaffee. Drunne im Paarg singe die Väschelscher, unn e Schdigg weider siehd mer denne alde Friedhoof. "Dòò ruhe die Doode so gesund!" saads Luwwiws unn mier lache, weil denne Schbruch hammer mòòl vunnerer Fraa geheerd, wie mer bei rer Beäärdischung uffem Friedhoof in Owwerwirdsbach waare. Nòòm Kaffee gehmer dsuu der Fraa Meier, die will mer doch ihr Mundaardgeschischde dseie. E liewi aldi Daame, woo sisch aarisch iwwer unser Besuuch freid, weil isch misch fier ihr Mundaard indresiere. Uffem Disch leid e hoher Schdoos vun dinne Hefdscher. "Lauder Geschischde, wo isch geschrieb hann", saad die Fraa Meier. Isch lääse uff demm owwerschde Bladd: Weihnaachde im Tannewald von Karoline Meier. "Das sinn all mei Geschischde", saad se. "unn aan de Weihnaachde lääs isch immer ääni vòòr, unn das iss die schennschd Schdunn bei unsrer Feier. Isch hann dann e langes weises Glääd aan, unn all saan se, isch gäng aussiehn wie e Määrschefee. Isch gehn emò graad das Glääd holle." Unn se gehd nääwe aan in ihr Schlòòfdsimmer. Mer heere, wie se erumgruuscheld und vòòr sisch hin babbeld. Es Luwwies bedrachd sisch die Bilder aan der Wand, unn isch gugge mer die Hefde aan; isch will wisse, ob die annere Geschischde aach in Mundaard sinn. Jòò, unnedrunner die iss aach in Mundaard. Awwer das iss jò die selb Geschischd: Weihnaachde im Tannewald. Isch bläddere weider, ään Hefdsche nòò demm anner - immer widder die selb Geschischd: Weihnachde im Tannewald. "Kummò häär, Luwwies", saan isch leis, unn em Luwwies sei Aue genn immer greeser, wie isch die Hefdscher umbläddere. Awwer dann bedrachde mer dabber die Bilder aan der Wand, weil die Fraa Meier widder seriggkummd. Se duud e weises langes Glääd vòòr sisch halle unn schdrahld wie e Hoonischkuuchepäärdsche. "Wunnerbaar", saamer, unn sie laad uns jedds schunn in, aan de näggschde Weihnaachde dsuu der Feier se kumme. Naddierlisch verschbresche mers ihr. Awwer jedds wolle mer e bissje in de Paarg gehn, unn ob se nidd mid will gehn, fròòds Luwwies. Se kääm gleisch nòò, saad se, se missd noch ihr Glääd wegpagge, dass nigss draan kääm.
"E gligglischer Mensch, die Fraa Meier", saads Luwwis, wie mer draus sinn. "Jòò", saan isch, "beneidenswäärd gligglisch!"
Edith Braun publizierte zuletzt zusammen mit Evelyn Treib "Necknamen und Schimpfnamen saarländischer Orte" sowie "Keine Fisimatenten".
