Huggschde gudd?
"Gugg gehuggd iss besser als wie schleschd geschdann!", saad mer mid eme bissje Gedswingger vun der linggs Aueglabb. Eischendlisch kammer iwwerall hugge, uffem Schduhl, innem Sessel, im Waardedsimmer was wääs isch wo odder in der Schdròòsebahn nòò Saarbrigge
"Gugg gehuggd iss besser als wie schleschd geschdann!", saad mer mid eme bissje Gedswingger vun der linggs Aueglabb. Eischendlisch kammer iwwerall hugge, uffem Schduhl, innem Sessel, im Waardedsimmer was wääs isch wo odder in der Schdròòsebahn nòò Saarbrigge. Awwer bei uns im Saarland mennd mer, wammer vum "hugge" schwäddsd, vill meh als wie nuur, dass mer "uff" seim Hinnere odder "in" ebbes huggd. "Huggschde gudd?", fròòd mer ääner, wo dehemm scheins kää Bedder hadd unn eewisch unn drei Daach bis dief in die Naachd bei ääm rumhuggd, weil er als nidd hemmgehn will."Däär hadd ääner hugge!", saad mer, wann ääner e bissje dse dief ins Glaas geguggd hadd. "Isch hann - wanns hooch kummd - Schdigger drei Kurdse unn siwwe Bierscher gedrungg unn es leddschde Glaas muss schleschd gewään sinn!" So heerd sisch das danne alsmò aan, wann ääner ääne hugge hadd. Es kummd ääwe dòòdevun, dass mer bei uns an äänem Òòmend in ääner Schdunn siwwemò saad: "Dringge mer noch ääner!" Nirschens gebbd im Saarland so vill gelòò wie mid demm Sadds. Gans annerschd isses, wammer die Hugg voll gridd. Danne gebbd mer vun ääm gedrasseld.
"Däär huggd mer im Gnigg!", saad mer meischdens, wann ääner hinner ääm häär iss. Meischd gehds dòò um die Migge, die nidd schdimme odder es iss kurds devòòr, dasses Hisje kummd.
"Das Määde hadd sisch mòò gudd gehuggd!" So ebbes heerd mer jò allemò unn immer widder, unn dòò mennd mer, dass e Määde e gudd Bardie gemach hadd. Kann sinn, dass "Seiner" ebbes iss odder minneschdens vill Geld hadd. Mer saad awwer aach, dass e Määde hugge geblieb iss, wanns kää Kerl abgridd hadd.
Hugge kann mer bei uns im Saarland iwwerall, soggaar uff der Lerschesfluur. Naddierlisch menne Leid ausem Reisch, dò gääde danne die Väschel frehlisch peife unn das wäär so e rischdisch scheenes Bläddsje. Glaabs nidd! Uff der Lerschesfluur hadd mer sisch graad nidd gudd gehuggd, weil mer so ebbes näämlisch saad, wann ääner im Kiddsche huggd.
"Kumm hugg disch doch mòò häär, danne schwäddse mer driwwer!" gebbd gesaad, wammer mid ääm ebbes dischbediere will. Unn wann ääner in der Schuul nidd midkummd, kanner dòò aach hugge bleiwe. Awwer das gebbds jò ball nimmeh, weil die vun Owwe gesaad hadd, dasses Huggebleiwe verbodd gebbd unn all misse verseddsd genn in die näggschd Glass. Wann ääner uff seinem Geld huggd, isser schnell als Geidsgraache verschrie. Däär gebbd niggs raus unn wääs nidd, dasses leddschde Hemd kää Dasche hadd.
Unn wann ääner e Naachrischd gridd, die ne umwerfd, saad mer meischd: "Hugg disch erschd mòò, wannde das im Schdehn erfahrschd, muschde disch sowieso hugge!" De beschd huggd mer sisch also immer erschd mòò hin unn danne siehd mer weider!
Georg Fox wohnt in Köllerbach und schreibt in rheinfränkischer Mundart. In seiner Hörbuch-CD "Gudd druff" hat er zahlreiche Mundarttexte selbst gesprochen.
