Dò sétzen eich graad én t Birró, wie t klingelt. E jénger Schdémm éss draan ó beschwäärt sich gleich: "Dò éss bei mei Mamma aageruuf génn!" Eich: "Ja, ich weiß Bescheid." Dò gehdet weider ohné Punkt: "Awwer mier wääsen nét Beschääd!", saat die Schdémm. "Mei Mamma saat, dò wäär e Geldbeidel gefónn gé vaan en Anna Maria, de Nòònaamen hott se nét vóschdann, awwer mei Mamma hääscht nét só, ónser Tochder, jòò, dat hääscht Anna Maria, mer hann et gefròòt, nää, étt hat neischt verloor, ónn die Fraa, die wó aageruuf hätt, saat mei Mamma, dat misst en Auslännersch gewee sénn, die hätt annerschder geschwätzt wie mier, ó mei Schwòòr, deer éss jò bei de Krippó, ó mét deer hammer aach geschwätzt, ónn deer hott gemonnt, mét die Aaruufe kénnt mer haudesdaas nét genuch óffpassen, sicher gäät dò eppes nét schdémmen, jeedefalls hammier dòòdermét neischt se duun. Só gehdet noch wie lang weider, bés se endlich Lóft hóllt! Ónn dò kann eich se vókléckern, wie der Häärgang wòòr. "Auer Mamma misst doch die Fraa kennen, die hott doch de Télléfoon-Nummer vaa sie én et Pottmonné!", saan eich dòò. "Nää, nää! Anna Maria, só kennt die kään! Mer ha schón hinnóhäär iwwerleet." "Mómmendemò!", saan eich dò, hóllen de Ausweis ó leesen de Address voor. Awwer dòò! Wie die Fraa de Schdròòß heert, dò ruuft se: "Jesses Maari, waarten emòòl! Dat éss jò de Nòòpersch vaa mei Mamma! Die leit jò én de Klinnick, ónn die hott mei Mamma geschder noch besuucht. Ó jetzer fällt mer én, die hodder jò vózehlt, äss der Geldbeidel auset Zémmer geklaut génn éss! Dò sémmer nét dróff kómm! Bei óns én de Fammill, dò schwätze mer aach nie vaan et Anna Maria! Nää, bei óns dò hääscht de Nòòpersch nuur: et Änni! Saan doch mò selwer: Wie sóll mer dann ääner kennen, wammer nét sei richdijjer Voornaame gesaat kriet?"

Karin Peter lebt in Wadgassen. Die gebürtige Saarlouiserin schreibt in der Mundart ihrer Heimatstadt.