Mundart-Kolumne We mä no Buster Keaton o Droschel verlangert

Dat met deäm Virus on der Enschränkunge reißt o reißt net ab. Mir doue besonnerschd die Kenner lääd, die net en ihr Schoole o Kennergärde geh kinne. On dat, obwoll ich vom Kennergarde kaum Ahnung ha.

Met drei sen ich aagemeld on em Kennergardebus off de Matzebersch gefahr gä. Aan die Stonne doärt han ich kä Erinnerung meh. Awwer wat de näggschde Daach passiert es, waß ich bis haut ganz genau. Mojens noom Kaffee han ich mich ent Dameklo vo meim Eltrehaus zreckgezoo. Dat woär e klää Kabuff met Ställerwenn ohne Heizung, gemietlich es annrescht. No ä Zeit, die mir wie e half Ewigkäät voärkomm es, han ich der Platz nommo verloss. Bei uus em Haus woär emmer vill Betrieb, gleich zwoo Geschäfter, de ganze Daach Dier off, Dier zou. Mei Mama kemmt aus em Lare: „Ei Karinchi, es haut kää Kennergarde?“ - „Doch, der es awwer scho aus“, han ich behaupt. Weil ijärscht e virtel Stomm seit em Kaffee vergang woär, hat mei Mama net locker geloss. Also han ich verzijält, foärwat ich nemmi en de Kennergarde geh konnt: Do hot jemmes met mir geschennt. Em iwwrije woär et dähääm sowieso vill intressanter. Kann se, datt de Mama domols zevill em de Ohre hot, ka se, datt mei Argumente noch vill stärker geween se, wie ich mich haut entsinne. Foär meich jerefalls woär ab do dä Kennergarde bis kurz voär dä School gestorv.

Annerscht bei meine Enkele. Die zwoo se leijwer fort wie dähääm. Dat Ääne geht seit letschde Summer en de School o erleävt doärt mo digital, mo rischdisch ganz vill Naues. Jed Naat em Bett waast desweje et Denke o geft moijens freij als Deschbedierlaune wach. Schlechte Karte foär de Babba. Die laut Stemm der klä Droschel mem Strahlgesicht erklärt em, datt er vielleicht em Recht es, er awwer net vergässe sollt, datt et emmer aach noch e anner Seit geft. Dägeje hält sich dä Brourer beim Schwätze eher zreck. Er geht en de Kennergarde, wo ä off‘t Klo verschwennt o nemmi retour kemmt. Irjendwann vermisst mä ne. Weit es ä net, ä steht friedlich voärm Waschbecke, bei deäm ä met Handdeijscher de Abfluss verstobbt hat, o sulcht. Wie ä von seiner Mama abgeholl geft, frät die, wie sei Daach geween es. Kurz geft e bessi länger iwwerlaat o kä Mien verzoo, e Bleck wie vom Buster Keaton aus Stummfilmzeite. Da kemmt raus, dat de Mama waarte muss, bis dä Babba däbei es, weil „ich sag‘s nur ein Mal“. Die en dä Kita se net vo hei.

Gerre, et es gudd, we mä bei allem, wat mä säät o mescht, emmer bei sich sälwer bleivt. On uwedroff bis knapp voär dä Sturhäät – genau wie dä Opa - ganz en sich sälwer rouht.

Unsere Autorin lebt in Wadern. Mehr unter: http://karinklee.saar.de/

Meistgelesen
Neueste Artikel
Zum Thema
Aus dem Ressort