SZ Mundart-Kolumne Hónd, Katz odder doch en Aff?
Wammer én de Zeidóng leest, dat én die jétzich Zeit meh Hausdiere aageschafft génn, dò kammer dat vóschdehn. Awwer fó t Wohnzémmer „Beuteltiere“ odder en Aff aus t Internet, wie ich gelees hann, fó sich intrésant se machen?
Dòò kammer doch nuurm der Kopp schiddeln.
Iwwrijjens, én t letscht Jòhrhónnert dò hoddet aach hie é Waagassen e Fammill génn, wó en Aff als Hausdier gehall hott. Dat wääß ich vaa mei Mann. Ó jétzer gehn ich e Geschicht aus Alt-Saarlui vózehlen.
Voor e paar Jòhr, dò sénn ich vaan e jónger Mann gefròòt génn, ob ich mich aauser mét Mundart nét aach mét alt Schrifden gäät auskennen. Er hätt én alt Pappiere vaa sei Fammill gegròòst ónn e Brief fónn vaan der 16. Juni 1911. Deer hott sei Uuroopa aus Saarlui aa sei Buu geschrief, wie deer Schdudent wòòr. Dò kónnt ich doch nét nää saan ónn hammer e Kópie schécke losen. Fó mich als alt Saarluiersch wòòr dat en intrésant Sach. Awwer et „Iwwertraan“ wòòr néddesó ääfach, hott doch der Uuroopa kaum mòòl e Punkt odder Komma gemach. Er vózehlt vaa Frolleichnaam, wie scheen der Altaar vórraan et Haus wòòr, frésch geschtrich, root, weiß ó góld. Ònner annerm schreifder aach iwwer der Gaarten: Et gääf kaum Obst, obwohl de Bääm doch só schee geblieht hädden, wómijjelich weil t wohl e Froschtnaat génn hätt.
Awwer et Intrésantscht kommt noch: Der Uuroopa schreift, der „Jim“ wäär doot. Wie er vaan de Frolleichnaamsprozession hämm kómm wäär, dò wäär t pasiert. Er vózehlt, bés én t Klännscht, wie gutt eer dat Vieh doch versorcht hätt: Jeeden Daach hädder zwaai Schoppe Méllich kriet ó geschaabt Flääsch. Awwer et wäär wohl neischt meh se mache geween. Weer awwer deer Jim wòòr, dat schdeht nét dòò. Et wäär en Aff geween, kläärt mich der Uurenkel óff. Wie eer wésst, hätt de Fammill deer aan e Wanderzirkus abkaaf ónn dann als Hausdier gehall.
Ó weider vózehlt der Uuroopa noch vaan der Jim sei „Beschdattóng“: Er hädden én e Sack gepackt ónn da wäär er verbrannt génn, awwer nét én e „Crematorium“, wie er wärtlich schreift, villmeh én e Dampkessel bei die ónn die Leit. Ó weil er der Naamen nennt, dò schlaan ich nòò én en Addressbuuch vaan 1899 ó fénne raus, daddet sich móss gehandelt hann óm der Dampkessel vaan en alt Saarluier Schreinerei.
Karin Peter, Autorin unserer
Kolumne, lebt in Wadgassen und schreibt in der alten moselfränkischen Mundart von Saarlouis.
