Mid äänem Mòò haschde aach geschbierd, wie wischdisch e Grens iss, woo mer durschfahre kann, wann mer in Franggreisch odder Luggsebursch mò gäär graad was inkaaf hädd. Ei das hadd mer jò gans vergess gehadd, wie se dòòmòòls in de fuchdsischer Jòhre beim Schmuggle mid Herdsbiwwere iwwer de Dsoll gefahr sinn. Bläddslisch waar se widder dò gewään – die Angschd vòòr der Grens. Im Fernseh kunnschde niggs meh gugge, all hann se nuur noch vum Korroona geschwäddsd unn jeeder iss nääwebei dsem Schbedsjallischd genn, was mer mache missd unn was needisch wäär unn iwwerhaubd. Kännd sinn, dass die Leid jeddse bekäbbe, wie scheen es Teaader unn Kinno sinn kinnd, wann mer mò widder ninn dirfd. Daache schbääder waare annere dsem Demmenschdriere uff die Schdròòs gelaaf, weil se nidd geglaabd hann, dasses das Wieruss iwwerhaubd gebbd. Dò fròòd mer sisch, ob die, woo wergdaachs fier die Rellischjoonsfreihääd Schilder hoochhalle, demmnäägschd jeeder Sunndaach in der Kirsch hugge.

Ums Dorf drumrum hadd mer aach neie Schbaddsierweesche gefunn. Unn die Ooma hadd dsem erschde Mòò es Schmaardfoon geholl unn iwwer Skeib middem Glään geschwäddsd, woo jeddse nidd dser Ooma gedirfd hadd. De Ooba hadd es Hoom-Bängging uffem Kombjuuder ingerischd. Frieher hadder gesaad gehadd, dasser soo ebbes seilääbdaachs nidd mache gääd. Inne paar Jòhr lache mer driwwer! Dòòdruff frei isch misch schunn jeddse, wann mier mò verdsähle: „Wääschde noch, wie mier dòòmòòls soo gääre ausgang wääre. Awwer mier sinn weeschem Korroona dehemm geblieb unn es äänsische, was ausgang iss, waars Gloobabbier!“

Georg Fox schreibt in rheinfränkischer Mundart und in Hochdeutsch. Sein Buch SAARLANDFARBEN ist jetzt in einer Neuauflage erschienen.