Kolumne Saarmóó Mòòl ebbes gans Váriggdes mache!

Wie, ebbes Váriggdes? So kurz nòò de närrische Daache? Die Fasebòòze misse sich doch erholle dirfe!? Ei sischer, wääs isch doch! Selbschd wenn’s mir nidd so gehd, vástehn isch Leid, wo läädisch sinn, weil am Aschermiddwuch alles vòrbei waa.

Kolumne Saarmóó
Foto: SZ/Robby Lorenz

Awwer: Is má desweje váflischd, sisch jedz widder bier- bis doodernschd dursch de Alldaach se schlebbe? Konsequend humorlos, knaadschisch, grääzisch, wenn nidd grimmisch odder sogaa bissisch? Nää, dòò kumm isch nidd mid. Mir wisse doch all odder kinnde’s wisse: Die Weld is (nidd nur) in unsere Daache schunn ohne das im ganse Jòhr iwwerreischlisch vásorschd mid beese Sache, bei denne so ebbes Haamloses wie Fasenaachd sowiso nidd midkummd. Das is doch meh wie genuch, wem’má selwer gaanix dezu beitraad.

Desweje wär mei váriggder Vòrschlaach, heid, am 29. Februaa mòò umgekehrd gans bewussd ebbes Besseres se vásuche; an demm besonnere, seldene Daach ebbes, was vill se ofd schunn ebbes Seldenes unn Besonneres worr is unner uns Mensche unn Leid.

Dòòzu passd e Gedischd vum Peter Rosegger (1843-1918). Wie isch noch klään waa, hann’s vill Leid inngerahmd an die Wand gehong, villeischd hann sisch sogaa welsche draan gehall. Heid stehd’s hunnerde Mòòle im Internet: „Ein bißchen mehr Friede...“, ball 100 Jòhr vòrm Nicole. Dääd das klabbe, käm vill Guddes schunn gans vun selwer. Awwer‘s Gedischd is länger. Hie nur e paa Ausziisch:

E bissje meh Friede – unn wenischer Streid, / e bissje meh Guddhääd – unn wenischer Neid, / E bissje meh Lieb – unn wenischer Hass, / e bissje meh Wòhrhääd, das wär doch schunn was.

Wobei Guddhääd mei Vásuch is, „Güte“ se iwwersedze, also gudd sinn zu anner Leid, freindlisch odder wenischdens nedd, ne ach mòò endgeje kumme, wo se’s nidd erwaade dääde odder gaa válange dirfe. Ähnlisch schwierisch „Liebe“, e Word vun demm vill Leid saan, in Pladd gäb’s das nidd. Na unn? Egal wie: Wischdisch is doch nidd es Word, sondern das, was es männd. Awwer‘s Gedischd had weidere gudde Vòrschlääsch: Ruh stadd Hedze, mehr Du stadd immer nur Isch – unn Muud unn Krafd stadd Angschd. Unn de Schlussgedangge: Blume zum Freie zu Läbzeide unn nidd eerschd uff Gräwer.

Aldmodisch, gell? Na ja, isch saan jòò: ebbes Váriggdes. Wie wär’s: An demm Ausnahmedaach heid das mòò se probiere? Unn dann lerne: Es kinnd ach denòò an all Daache eijendlisch dá Weld nur gudd duun. Odder? – Na ja, isch männ jòò bloos...

Peter Eckert schreibt in Saarbrigger Platt.

Meistgelesen
Neueste Artikel
Zum Thema
Aus dem Ressort