Mundart-Kolumne Berschkabell – e rundi Sach

Rechunge unn Berechnunge spiele in unserm Lääwe joo e groosi Roll. Desweeje hann Zahle, besunnerschd die runde, e ganz besunnerer Reiz. Unn wann die dann innrer Vereinsgeschicht aach noch zweischdellisch sinn, nennt mer das e Jubelääjum.

Mundart-Kolumne für St. Ingbert
Foto: SZ/Robby Lorenz

Weils nur all Jubeljohre äämool vorkummt. So e Grund zum Jubele hadd zur Zeit unser Berschkabell, die wo vor genau 180 Johr gegründet worr iss.
Wammer bedenkt, dass im Johr 1839 in Preusse e Keenisch namens Friedrich Wilhelm de Dridde regiert hadd – iwwrischens de Vadder vumm deitsche Kaiser – , dass Dengmerd doomols seit zirka zwanzisch Johr bayrisch war unn de Spitzweg graad sei Bild midd demm arme Poet gemoolt hadd, doo merkt mer das das schunn e ganzi Egg her iss.

Awwer das soll jedds uff kääne Fall hääsche, dass die Berschkabell vunn geschdern iss. Ganz im Geejedääl. Bei der gebbds sogar e spezjelli Ausbildung unn e eichenes Orchester fier die Junge. Dass de Nachwuchs nimmeh so richdisch noowachsd, das iss joo bei ville annere Verein heidsedaachs e grooses Problem. Awwer es Repertoir vunn der Berschkabell iss e soo verloggender Mix aus tradiziooneller Bloosmusigg unn modernere Töön, das die doodemidd kää Huddel hann derfde in de näägschde Johrzehnde.

Unn wammer sich dann noch aanguggd, wo unn midd wemm die schunn iwwerall uffgdrääd sinn, doo kammer nur de Tschako zieje. Sie wisse joo, das iss der Berschmannshudd midd der rood Fedder draan. Der wo nur uffgeseddsd werrd bei feierliche Aanläss. Unn in Feierlaune sinn die Mitglieder offensichdlisch, wie mer an dem Jubelääjums-Programm sieht. Iwwers ganze Johr scheen verdäält midd musigaalische Leggerbisse. Unn doodruff e kräffdischer Tusch unn Trommelwirbel!

Meistgelesen
Neueste Artikel
Zum Thema
Aus dem Ressort