Mundart-Kolumne Vunn der Sunn verwöhnt

Was misse doch die Dengmerder fier kreizbrave Leid sinn. Wann nämlich hie die Kerb am Laafe iss, doo hann die garandierd es scheenschde Wedder. Midde im Oggdoower lachd doo reechelmääsisch die Sunn vumm Himmel, dasse rings erumm ganz neidisch werre. Eichendlich wääs mer joo nidd genau, ob die Sunn – streng wissenschaffdlich gesiehn – iwwerhaupt lache kann.

Mundart-Kolumne für St. Ingbert
Foto: SZ/Robby Lorenz

Awwer das saad mer halt so, weil mer gääre denkt, dass es in der Naduur schwäär menschelt. Im umgekehrde Fall, also wannse nix se lache hadd, saad mer dann entsprechend, dass de Himmel weint. Besunnerschd wann Engel verreise.Beim Schiller hääschds sogar: Es lächelt der See, er ladet zum Bade. Unn zwar beim Telle Wilhelm in der Schweiz. Die wo joo aach bekannt defier iss, dass dort als de Bersch ruft. Unn all die, wo e Jodeldiplom hann, rufe dann serigg. Friejer hann die Leid eewe noch imme engere Kontaggd zu der Naduur gestann. Unn hann midd der richdischgehend kommuniziert, wie mer heit saad. Unn das ganz ohne Telefon. Dooher kummt joo aach der Ausdrugg: Wie mer in de Wald eninn ruft, so schalt es eraus.
Im Wedderbericht heert sich das alles vill prosaischer aan. Doo heert mer ausem Radio nur ganz knabb: Heiter bis wolkisch unn drogge. Eventuell aach noch de Luftdrugg in Millbar.

Unn bei dem Stichwort muss ich dann widder an die Kerb denke. Wann ich mer vorstelle, wie das mool werre soll, wannse es Bargeld abschaffe wolle. Doo iss dann nix meh vunn weeje: Kumm mei Gudder, doo haschde e bissje Kerwegeld. Weil die Oma seerschd noch ihr Passwort suche missd. Unn fier sich beim Rundgang e Rooschdworschd odder e Eis uff die Hand se kaafe, das wär dann jedesmool e greeseri finanztechnischi Trans­aggzioon.

Meistgelesen
Neueste Artikel
Zum Thema
Aus dem Ressort