Mundart-Kolumne für St. Ingbert E sanfdi Landschaftsfleesche

Mer siehds an de Blädder – denne am Baam unn denne am Abreisskalenner –, dass die näägschd Johreszeid aansteht. Nämlich die wos gääre bunt treibt. Es menschliche Treiwe in Form vunn Veranschdaldunge kummt so langsam aach widder in Gang.

In so grooser Zahl, dasses hie in der Zeidung donnerschdaachs sogar widder fier die Beilaach „treff regional“ langd. Wemm das dann noch e bissje se eng vorkommt, der kann es Weite in der Naduur suche. Eventuell im Gau, wo mer vunn owwe die sanft geschwungene Herbschd-Landschaffd bewunnere kann. Unn bei dem Aanbligg werrd dann nidd nur de Bligg weid, doo geht emm aach es Herz uff. Unn diesbeziechlisch hadds graad noch e guddi Nachricht gebb: Die Unesco hadd es Gütesiechel Biospärenreservat fier de Bliesgau aggduell noch mool um zehn Johr verlängert. Was e scheeni Beschdäädischung iss fier die ganz Aarwedd, wo se doo eninngesteggd hann. Unn mer kann als Lokal-Paddrioot schunn e bissje stolz doodruff sinn. Weil die Reeschioon midd der Auszeichnung in beschder Gesellschaffd iss. Zum Beispiel middem Pälzer Wald in der Nähe, middem Wattemeer im Norde unn dem beriehmde „Ayers Rock“ uff der Unnerseid vumm Globus in Australieje.Das Wort Unesco-Biosphärenreservat iss journalisdisch schwäär praggdisch. Wammer das nämlich jedesmool in voller Läng ausschreibt, haddmer de halwe Ardiggel schunn faschd ferdisch. Mei Freind Schorsch, wo e grooser Karl-May-Fänn iss, duud allerdings die Indiaaner vermisse. Vunn weeje dem Reservat. Awwer mir Inngeborene sinn nadierlich kää Naduur-Volk meh. Unn de Bliesgau iss e Kulduur-Landschaffd, wo iwwer die Johrhunnerde geheeschd unn gefleeschd worr iss.

Meistgelesen
Neueste Artikel
Zum Thema
Aus dem Ressort