Ohné Schdroom!
De Naachrichden sé graad róm. Ich móss noch aaruufen ó schalten et Fernsehn óff schdómm. Óff äämòò e Knall ónn e greilijjer Blétz! Der Bildschirm schwaarz, all Lichder aus, et Télléfoon doot! Dónkel ó schdéll én de Schduff! Vóschrock schdehn ich óff, ó suuchen e Keerz ó Féxfeier. Fó só en Äärnschtfall sénn ich gar nét gericht. Ich tòòpen durjt Haus
De Naachrichden sé graad róm. Ich móss noch aaruufen ó schalten et Fernsehn óff schdómm. Óff äämòò e Knall ónn e greilijjer Blétz! Der Bildschirm schwaarz, all Lichder aus, et Télléfoon doot! Dónkel ó schdéll én de Schduff! Vóschrock schdehn ich óff, ó suuchen e Keerz ó Féxfeier. Fó só en Äärnschtfall sénn ich gar nét gericht. Ich tòòpen durjt Haus. Tapp nét óff der Hónd! Deer leit lòò irjendwoo én de Fieß. Mét Mieh ónn Noot fénnen ich e Wéndlicht ó Féxfeier. Vill se dónkel foor se leesen! Ich hucken én de Sessel ónn hoffen, daddet Licht ball nommò aageht. Ónn dò kómme mer Erénneróngen aus mei Kéndhätt:Mei Pappa wòòr nòò de Kriech Éllektrómääschder bei de Schdattwerke. Én die Zeit, dò wòòr t Schdroomnetz noch schlecht. Allegebott éss der Schdroom ausgefall, ó jeedmòòl hott der Pappa misse foort. Er hott Daach ó Naat Bereitschaftsdienscht ohné Extra-Bezahlóng. Eppes Guddes hoddet: Mier hodden en Dienscht-Télléfoon! Wann de Verméttlóng ówwt Rathaus nét besetzt wòòr, da wòòr de Pollizzeiwach zuuschdännich. Sónndes hammer oft bei de Ooma ónn der Oopa e Visitt gemach. Ó weil die kää Télléfoon hodden, dò hat der Pappa sich bei de Pollizzei missen abmellen ó saan, wó mer higehn. Da sémmer se Fuuß kwäär durch de Schdatt bei óns Fammill. Én en alt Aktentasch, dò hott der Pappa sei Schawwanzuch, der Deiwel sei Schlésseln vaan all die Traffó-Heisjer, e Taschelamp ó lauter Werkzeich métgeschlääft. Meh wie äämòò hadden de Pollizzei abgehóll, wann der Schdroom ausgefall wòòr - éggaal é wat foor Schdattdääl. Nòò ónser Besuuch, dò hadder sich missen bei de Pollizzei seréckmellen.
Éser awwer vaan derhemm geruuf génn, dann hadder sich óff sei Radd geschwóng ónn éss bei Wénd ó Wédder, bei Daach ónn Naat de Fähler suuche gang. Schbääder hodder e Moopedd. Foor en Autó hoddet nét gelangt.
Nét schee wòòr dat aan Häälich Òòwend: Kää Jòhr éss vergang, wó nét irjendwó én de Schdatt der Schdroom ausgefall éss, manschmò aa paar Plätz gleichzeidich. Wann all die nau éllektrisch Gerääten auspróbbiert gé sénn, wòòren die alt Leitóngen iwwerlascht. Mier Kénner hann ówwet Kréschkéndché gewaart, ó wann de Ooma Kätter - wó mer én t Haus gewahnt hann - de Trepp rónner geruuf hat: "Kanne mer mét de Beschääróng aafäänken?", dò hat de Mamma oft misse saan: "Waarte mer noch, der Eemil éss noch nét seréck!"
Aach én ónser Gass wòòr mò der Schdroom ausgefall. Paar Daa schbääder trefft mei Mamma zwaai Fraaleit. Dò fròòt die ään: "Hodden Dier aach kää Licht?" Ónn dò saat die anner: "Mä, sie wääre jò Licht gehatt hann, wó der Eemil aan de Kwell sétzt." Mei Mamma - nét ówwt Schness gefall - männt dòò: "Naddierlich, mier hann e grooß Késcht dervaan én de Keller. Mer riehren alt óm, daddet nét schlecht géfft."
Karin Peter schreibt Bücher in Alt-Saarlouiser Mundart.
