Es war rischdisch grien. Die Krokusse honn gebliehd, unn die Oschderglogge aa. Mir Kinna honn uns uff de Oschderhaas gefreid. " Bei demm Wedda wirrd da beschdimmd die Eia inn de Gaade lee", hadd mei Schweschda aldgescheid gesaad. "Gons sischa!", honn isch gemennd unn ho ma so mei Gedonge gemachd. E paar Daa vor Oschdere honn mir Määde schunn unsa Hengelkerbscha eraus gesuchd unn mid Wadd ausgepolschderd. Omm Oschdermorje si ma arisch frieh aus emm Bedd gegrawweld. De Babbe hadd schunn omm Kischedisch gehuggd. "Waadschd de aa uff de Haas?", honn isch neigierisch gefrood. "Ei, nodierlisch", hadd da schbiddsbiebisch gemennd. "Wonn na inn unsa Gaade hobbeld, soon isch eisch Beschääd." Fix war ra vor da Dier - unn mir honn geziddadd vor Uffreeschung. Es hadd eewisch long gedauadd, do hadd de Babbe geruuf: "De Haas war do!" Mei Schweschda unn isch sinn gelaaf, wie wonn de Deiwel hinna uns här wär. Imm Gaade ware so glääne Hiwwelscha. Do ho ma uns druff geschdirzd. Awwa gefunn ho ma nix. "Weida!" So de Babbe. "E Neschd mid Eia!", hadd mei Schweschda geruuf. Unn wirglisch: Griene, gelwe unn roode Eia honn uns endgeegelachd. "Weida!", weida!" : so de Babbe. "Siehn na de Haas? Ääwe hadd da e Burzelboom geschlaa." "Wo? Wo?" "Do hinne onn da grumm Hegg." "Isch siehn ne!", hadd mei Schweschda geruuf. "Isch aa! Isch menn grad, är hädd noch ebbes hinngeleed." - "E Schogeladeei", hadd de Babbe leis vor sisch hinngesaad. "Unn wohär wääschd de das?", honn isch gefrood. Awwa de Babbe hadd ma kenn Ondword genn. Vill schbääda honn isch gedengd: "Haschd du wirglisch denne Haas gesiehn ?" Ilse Siebenpfeiffer-Märker