Mundartkolumnne Lääwe wie e Wadds!
Leddschd binn isch in Ammeerigga gewään. Mer saad jò, dass alles, was die dò so hann, nò dsehn Jòhr aach bei uns kummd, weil mier e bissje hinnehodd sinn.
Das waar beim Roggenroll unn bei de Schiensbuggse so gewään, aach beim Hallowien unn beim Donnald Dramb. Isch hann nääwens vunnem glääne Paarg gewohnd, denne hann isch vun der Derrass im Aue gehadd. Aam meischde sinn Hunde in dem Paarg erum gefiehrd genn. Die hann gans glaar die Iwwerhand gehadd. Dò haschde all Sorde gesiehn, Schauschau unn Dallmaadiener, Afgaane unn Dogge. Ään Fraa hadd wie die Gwien vun England so drollische Korgies gehadd. Unn die sinn danne midder Meijeschdääd erum schbaddsierd. Die Hunde hann im Paarg alles gemach – gelaaf, geschnubberd unn geschiss. Das awwer iss hinnenòò wegg gemach genn, sollang ääner dsuugeguggd hadd. Wann die Hunde geschiss gehadd hann, hann se de Bobbes middem feischde Duuch abgewischd gridd unn de Sabbel vun der Schnauds aach, naddierlisch in umgekehrder Reih. In Ammeerigga mache se alles fier die Hunde. „Kääm tuu se Mämmi!“, hannse dsem Hund gesaad. Ääner Hund hadd nidd geheerd, es waar e deidscher Schäferhund gewään. Der hadd woomeeschlisch kää Ammerregaanisch verschdann. Mer suuchd in Ammeerigga immer e Endschulldischung, wann de Hund nidd parrierd: „Der iss heid so nerwees, weiler mòòrje Geburdsdaach hadd!“ „Meiner iss e rischdischer Dilldabbes, das hadder vun seim Vadder!“ Isch hann aach Hunde mid glääne Umhäng unn Baddschkabbe gesiehn. Äämòò iss e Hund kumm, der hadd soggaar Gummischdiwwele aangehadd, nidd dasser midde Poode irjendwoo in ebbes nindrääd.
In Ammeerigga gebbds heidsedaachs schunn Hundekinnergäärde unn die Hunde gehn dser Koschmeediggerinn unn grien die Nääschel gelaggd. De leddschde Schrei sinn Gralle mid Gliddser-Effegd! Neilisch hann isch soggaar e Hund middem glääne Piersing-Ring in der Dsung gesiehn. De Òòmend gridd de Hund e weises Naachdshemd aangedsòò, fier dasser gudd nääwem Frausche schlòòfe kann. „Korrischee la fresse“, saan se bei uns. In Ammeerigga heischd das „Fääslifding“. Dò kann mer em Hund die Baggegnoche schdremme, dass mer ne beinäggschd middem Frausche verweggseld.Wanns räänd, holld mer de Hund unner de Manndel, nidd dasser nass gebbd – de Hund. Meischd bassd der Halder uff de Hund uff unn nidd annerschd erum. Iss alles e bissje vergweer, awwer manschmò simmelier isch driwwer, ob mier de Ammis nidd graad alles missde nòòmache!
Georg Fox schreibt in rheinfränkischer Mundart.
