Kolumne E Määrché nét nuur fó Kénner
In ihrer Mundart-Kolumne erinnert sich unsere Autorin daran, wie sie die „Saarlouiser Stadtmusikanten“ ins Leben rief.
Soo hääschd et én de Iwwerschrift vaan t eerscht Määrché, dat wó ich dòòmòòls én die neinzijjer Jòhre vaan t voorich Jòhrhónnert nòògedicht hott, ónn zwaar fó mei Schoolerkénner én de Gróndschool vaan de Saarluier Énneschdatt. Et Määrché vaan de Gebrieder Grimm „Die Bremer Stadtmusikanten“, dat hoddich mer dòòderfoor ausgesuucht. „De Saarluier Schdattmusikanten“, só hoddich mei Gedicht genannt. Dat wòòr mein allereerscht Nòòdichdóng é mei Mutterschbròòch „Altsaarlouiser Moselfränkisch“: „En Eesel, wó sei Leewe lang geschafft hott wie e Päärd …“, soo hoddet aagefonk. Foor ball all vaa mein dòòmòòlich „multi-kulti“ Schoolerkénner, dò wòòr dat naddierlich e „Fremdschbròòch“. Kaum ää Kind hott die Schbròòch dahemm schó jeemòòls geheert. Awwer foor ónser Schoolerfescht én de Turnhall, dòò hann se all fleißich gelehrt ó wòòre mét vill Frääd dabbei! Nuurm aan ääner Schbruch vaan e Buu erénnern ich mich noch gutt! Er vózehlt, sei Pappa hätt gesaat: „Wer Mundart spricht ist dumm“. Awwer, deer Klään, deer hott doch dirfe métmachen.
Ó mein näägscht Klass, die hott mét dat Gedicht e paar Jòhr schbääder ihr Ófftrétt óff de Biehn én deer grooß Sitzóngssaal vaan t Saarluier Landratsamt. Et wòòr aan der 21. Ogdoower 1999 bei de Voorschdellóng vaan t „Saarlouiser Mundartbuuch“, dat wó ich sesamme mét de Mamm Dr. Edith Braun rausgénn hott. E paar Jòhr hodde mer dòò draa geschafft. Ónn é mei alt Ónnerlaghe vaan dòòmòòls, dò fénnen ich aach de Rédd vaan de Mamm Braun ó leesen ihr grooß Loow foor ónser Schoolerkénner.
Ónn all dat geht mer nommò durch der Kopp, wie die Daa dòò „Der Buubeller“, mei nau Buuch mét CD, rauskómm éss. Zeh Vózehlcher vaan der Hans Christian Andersen, die hann ich iwwertraa ónn zwaai dòòdervaan nòògedicht é mei „Altsaarlouiser Moselfränkisch“. Ó bei all die Aarwet, dò éset mier meh ó meh bewóscht génn, wie der Andersen aan óns allegaaren der Schbijjel voorhallt, ónn dat aach noch én die haudich Zeiten. Wie gesaat: Määrcher nét nuurm fó Kénner!
Karin Peter lebt in Wadgassen und
schreibt in der alten moselfränkischen Mundart von Saarlouis.
