Irren ist menschlich

Neunkirchen. Voor korrzem ware mer in Saarbrigge. Meins unn ich. Gepargd hammer uffem Landwehrblazz unn sinn in die Fußgängerzoon. Richdung Karschdadd. Unnerwäägs hadd Ääs in die Schaufinnschdere geguggd, ich hammer die Leid bedrachd. Korrz vor de Middaaszeid, mer ware graad in de Passaasch unnerm Kaarschdadd, saad Ääs: "Komm mer gehn emool doo ninn äbbes gugge

Neunkirchen. Voor korrzem ware mer in Saarbrigge. Meins unn ich. Gepargd hammer uffem Landwehrblazz unn sinn in die Fußgängerzoon. Richdung Karschdadd. Unnerwäägs hadd Ääs in die Schaufinnschdere geguggd, ich hammer die Leid bedrachd. Korrz vor de Middaaszeid, mer ware graad in de Passaasch unnerm Kaarschdadd, saad Ääs: "Komm mer gehn emool doo ninn äbbes gugge." - "Joo," saad ich, "mer kännde aach owwe im Loggaal e Glaanichkaad ässe, viel Hunger hann ich nädd." So hammers aach gemachd. Mer hann uns uff e gemiedliches Bläzzje an de Finschderseid gehuggd. Doo kunnd ich inns Loggaal gugge. Middlerweile waare doch zimmlich Leid komm. Voore an de Theeg unn an de Kasse war allerhand Bedrieb. Es Loggaal hadd sich langsam gefilld. Mir zwaa hann guud gehuggd, gäss unn uns unnerhall. Ich hammer die Leid bedrachd, wo midd ihrem Ässe bei uns voorbei gang sinn. Uff aamool kommd e Mann nääwe um de Ägge, do bin ich awwer doch verschrogg. Ich siehn uff seim Tablädd zwaa Dällere, e Schisselche, e Fläschje Wasser, e Glas, sei Beschdägg unn e Serrweed droff leie, alles normal. Nur: "Ooh jässes, was for e armer Mann", hann ich mer gedänggd, "wie ässd dann där?" Deem sei Kobb hadd ganz noo rechds, ball bis uff die Schuller gehongk. Ich hann mir voorgeschdälld wieer sei Subb ässd. "Wie grieder die dann in de Mund?" Sei Kobb hängd doch ganz schäbb noo aaner Seid, die laafd doch vumm Läffel. Mein Godd, wie sull dann das gehn? Odder wie dringgd er außem Glas? Er hädd sich doch misse e Schdrohhalm hoole schdadd emme Glas. Naa, was e Ungligg. Was sull deem aarm Kerl dann bassierd sinn. Wie kammer nur so geschdroofd werre. Obber irgendwie verungliggd iss? Beschdimmd hodder e Unfall. Ich hann dabber in mei Däller geguggd wie er bei uns langs gang iss, deem Mann war doch beschdimmd aach peinlich, wann die Leid so noom gugge. Mer guggd joo aach nääd so ufffällich. Wie er an uns voorbei war, de Gang hinnenaus, unn mir außem Bligg, hann ich Meins uff ne uffmergsam gemachd. Es haddem noogeguggd. "Doo hinne huggder sich awweil hien", saad's, "drei Dische weider." E bissje hann ich noch gewaard, dann hadd mer die Neigier doch kaa Ruuh gelossd. Ich hann ganz langsam de Kobb noo linggs gedrähd, als wann ich dääd in de Raum gugge. Nur nädd ufffalle. Iwwer die Schuller, hann ich gedänggd, guggschde wie der aarm Mann sich beim Ässe kweele muss. Sei Tablädd mimm Ässe schdeehd voorm, er huggd mimm Gesichd zu mir am Disch. De Kobb als noch so schäbb noo de rechds Seid. Unn doo siehn ich's: Das gäbbs nädd! Hadd doch däär zwische Ohr unn Schuller sei Händie inngeklämmd unn telefonierd. Ei, so äbbes. Unn ich mache mir Gedangge. Godd sei Dangk kaa schäbber Kobb. Awwer, e aarmer Mann isser doch. Wie kammer sich sellwerd so kweele unn middeme schäbbe Kobb dorommlaafe?

Meistgelesen
Neueste Artikel
Zum Thema
Aus dem Ressort