Mundartkolumne Saarmòò Wenn de Hans lerne muss
Schunn wie de Hans noch‘s Hänsje waa, war’ á e Schaffer. Had villes gekunnd, ohne’s groos gelernd se hann. Gelernd hann anner Leid, schunn vòr Jòhrzehnde: Es Hänsje had Zeid! Egal wie’s kummd! Sischer, Zeid hädde annere aach, ofd sogaa meh wie er. Nudzd awwer nix, weil: Luschd hann se känn. Ob’s Hänsje wirglisch Zeid unn Luschd had, had nie änner gefròòd. Debei missd emm das schunn de gesunde Menschevástand saan: Der had nadiirlisch aach mòò ebbes anneres vòr. Will villeischd ach mòò nur sei Ruh hann. Awwer wer will das schunn wisse, solang der trodzdemm hubsd, wenn má’m was saad? Kummd má ihm mid irjend me Problem, er machd‘s zu seim eischne. Ruhd unn raschd nidd, bis es geleesd is. Lossd liewer sei eischner Kròòm leie, wie e Biddsteller abseweise.
Na ja, Biddsteller, das Word treffd’s nidd so gans. Bidde, das is Schnee vun vòrgischder. Dòòdraus is meischdens ehjer so ebbes worr wie Válange. Unn mansche sinn sogaa gans sischer, sie dääde dòòmid ihm, em Hänsje, e Gefalle: Der machd das jòò gäär! Es kidzelt sei Ego, dass er so wischdisch is. So badschd má zwei Migge mid ääner Plädsch. Jemand holld ämm unbequemi Aawed ab. Unn der freid sisch ach noch driwwer. Saan die Leid – wie gesaad. Vum Hänsje waa so ebbes nie se heere.
Neilisch had’s e Zwangspaus genn. Es Hänsje waa krank unn e paa Wuche aus em Vákehr gezòò. Es is em gans unn gaanidd gudd gang. Dòòdemid werd der am beschde selwer ferdisch, hann die Leid gesaad; der had das im Griff. Dääd má demm Hilf aanbiede, der wird sisch beläsdischd fihle, unser Hänsje. Awwer immerhin had má e gudder Ròòd gehadd forr ne: Du derfschd disch nidd vun Kreti unn Pleti inspanne losse! Du muschd ach mòò lerne, nää se saan!
Had á das wirglisch gelernd, es Hänsje? Nòò’m Sprischword had á schleschde Kaade – als inzwische doch zimmlisch alder Hans, wo angeblisch nix meh lernd. Bloos: Uff de Bään is á zwaa widder, awwer so gesund wie vòrhär is á nidd. Er kann mansches äänfach nim‘meh. Unn deshalb saad á „Nää!“ All die liewe Ròòdgewwer ware todal vun de Sogge. Nadiirlisch soll’s Hänsje nää saan, awwer doch nidd bei ihne. Uff äämòò is á aarisch allään, de Hans. Dòòdriwwer is á nidd gligglisch, awwer so rischdisch ungligglisch aach widder nidd. Weil: Zum Gligg had á jedz wenischdens Zeid, iwwer sei eischnes Problem nòòsedengge – unn doch noch se lerne. Aach nidd schleschd, odder?
Peter Eckert aus Differten schreibt Sabrigger Pladd.
