Mundartkolumne Blaues Band, siise Difd unn Haafeklang
Ein Gedicht aus Schultagen bringt unseren Kolumnisten ins Grübeln über mehr oder weniger wohltuende Düfte.
Frihjer waa‘s änns vun de Gedischde, wo ämm die Schul in de Ranse forr’s Lääwe gepaggd had: Es blaue Band, das de Frihling angeblisch fladdere lossd, siise, wohlbekannde Difd, Veilscher unn weider weg e leiser Haafeton. Geschrieb vum Eduard Mörike vòr rund 200 Jòhr. Das blaue Band waa dòòmòòls schunn reini Poesie. Awwer das Bunde in rá Frihlingswies ware uff jede Fall Blume, groos, klään, robuschd, gans zaad, awwer ään scheener wie die anner. Nidd wie heid, wo Midbirjer, weil se bei sisch känn Uwwerasch vátraan, Wald unn Flur wie Troddwaa odder anner Leids Vòrgaade schmigge mid Guddsjestuude, Zigareddeschachdle, Coffee-to-go-Bescher, Currywurschdschale mid Sòòsereschde. Odder mid Schammass, wo de Wind aus struddelisch zugebunnene odder uffgebadschde gelwe Sägg groosziischisch vádääld.
Unn die Nas had sellemòòls besser se riesche kridd, wem‘má nidd grad Puddel uff’s Feld gefah odder im Mischd gegruddeld hadd. Odder nasses Hols vábrennd, was jòò heid aach noch Mode is: im Winder im Haus, im Summer draus, am beschde owwedruff Raseschnidd nòò drei Daach Rään. Forr nix se saan vun rá spezieller, ofd frisch geliwwerder Dufdquell: Wer nidd immer uff de Boddem guggd, kann in die sogaa rinnträäde unn ebbes midholle. Känn gans neies Problem. Schunn lang in Krafd is das Gesedz: E braver Hund „machd“ nix vòr’s eischne Haus. Anner Leid solle jòò aach ebbes vun em hann. Iwwer das bayrische Gebood „Nimm ein Sackerl fürs Kackerl“, neilisch gesiehn uff me Bild, grinsd má heegschens. Befolsche? Ach wo! Saasch de ebbes, werre die Leid badzisch unn alsmòò ach die Hunde fresch. Uff die Weis is sogaa unser Kirsch e Wallfahdsziel worr. Nää, nidd zum Beede! Leid vun weid här männe, die Griinanlaach wär extra forr sie als Hundekloo. Dòò is má faschd schunn froh, wenn, wie ledschd Wuch gesiehn, nur e Päärd sechs Meeder Gehwääsch vollgeäbbeld had. Dord kinnd sisch immerhin e Päärdsknoddelraffer finne, der was forr sei Gaade brauch.
Awwer Momend mòò! Still!! Dòò heer isch jòò vun fern e leiser Haafeton. Das werd doch nidd de Frihling sinn mid seinem blaue Band – odder de Summer? Ach nää, es kummd nähjer, unn jedz werd má klaa: Das waa nur zwei Kilomeder weg e Audo, e Baddrie Laudsprescher voll uffgedrähd unn Finschder uff. Frühling, ja du bist‘s! Dòò is es doch alles in allem faschd e Trooschd, dass Aue, Ohre unn Nas mid de Jòhre nòòlosse. Odder?
Peter Eckert aus Differten schreibt Sabrigger Pladd.
