Näägschd kummd widder die Weihnaachd unn mer fròòd sisch, was mer ääm schenggd unn was mer selwer geschenggd gridd. Hadd mer sisch gudd geschiggd, danne gridd mer vum Grischkindsche aach ebbes Scheenes. Unner uns: Das iss jò immer e gans schbannende Sach! Was sollschde kaafe, was hadd Ääs schunn, woomid kännd mer noch e Frääd mache, unn iwwerhaubd? Grischde selwer e Geschengg, gebbschde meischd e bissje verleesche unn saaschd: „Das wäär jò nidd needisch gewään, isch holls awwer droddsdemm!“ Mer soll jò kääner vòòr de Kobb schdoose! Frieher hann se gemennd, dass mer schunn dòòdenòò, wie ääner sei Geschengg uffmachd, de Karragder siehn kännd. Schneid mer es Fissääl midder Schäär ab, iss mer e Verschwenner. Reisd mer es Babbier in Feddse runner, iss mer aggressiev. Gnilld mer alles sesamme fier de Milläämer, iss mer e Schdruddelpeeder. Manschmò gridd mer ebbes, was wunnerschd wie scheen verpaggd iss. Veleischd isses e Buuch, woo mer schunn hadd, odder ebbes, was mer nidd breischd. Was machschde danne? E peinlisch Sach! Machd mer de Schauschbieler odder denggd mer: „Em geschenggde Gaul guggd mer nidd ins Maul, weil eh meischd ebbes faul iss draan!“ Das wääs mer jò, awwer es heischd im Saarland: „Geschenggder Essisch iss immer noch besser wie Hoonisch, denne woo mer hadd kaafe misse!“ Unn die Kinner saan: „Vum Unggel, der ebbes midbringd, hadd mer meh wie vunner Dande, die nuur Glawwier schbiele kann!“ Noch meh verschdelle muss mer sisch, wann mer ebbes gridd, woo mer driwwer simmelierd, was sisch ääner dòòdebei gedenggd hadd! Es gebbd jò so Haase-Geschengge odder ebbes iss iwwerhaubd fier die Kadds!