Frihjer waa meh
Saa'má s doch runderaus, wie's is: Frihjer waa alles besser! Bis uff das, was schleschder waa. Unn abgesiehn vun demm, was so geblieb is. So is'es - unn dòò gehn isch ach nidd ab devun. Gudd, isch genn zu: Wie má so ebbes inschäddsd, kummd ach vill druff aan, wie má's sidd. Unn uff die Erinnrung. Es heischd zwaa, Erinnre wär e unsischri Sach, egal, wie gudd es Gedäschnis is
Saa'má s doch runderaus, wie's is: Frihjer waa alles besser! Bis uff das, was schleschder waa. Unn abgesiehn vun demm, was so geblieb is. So is'es - unn dòò gehn isch ach nidd ab devun. Gudd, isch genn zu: Wie má so ebbes inschäddsd, kummd ach vill druff aan, wie má's sidd. Unn uff die Erinnrung. Es heischd zwaa, Erinnre wär e unsischri Sach, egal, wie gudd es Gedäschnis is. Awwer das wolle má am beschde dabber vágesse.
Frihjer waa jedefalls vill meh Schnee. Ab em eerschde Adwend ware unser Schliddebahne digg zugeschneid, im Gerschweiler Wald am Engebersch, am Weyersbersch uff'em Biirebersch. Schneemänner ham'má alle Nas lang gebaud, dobbeld so groos wie mir selwer unn uff'em Boodem waa immer noch meh wie genuch Schnee iwwerisch. Unn so is das geblieb, faschd bis Faasenaachd unn manschmòò noch länger. Soll doch de Wedderfräsch ihr Schdadisdig saan, das dääd nidd schdimme. Loss se schwäddse! Was isch wääs, wääs isch. Awwer frihjer waa ach wenischer! Druwwel unn Hegdig zum Beischbiel. Wer hadd dann 1960 bis Middernaachd inkaaf? Wer hädd dòòmòòls Kombjuder odder Händis váschenkd? Unn vill Leid sinn eewe nidd mid'em Audo in e geschdubbd volli Schdadd gefah. Dòò bin isch gans sischer. Na ja, die hann zu me gudde Dääl gaakänn Audo gehadd, awwer wer werd dann gleinlisch werre! Unn Kombjuder unn annerer Elegdronig-Gròòm had s noch gaanidd genn. Wääs isch jòò! Awwer isch bleiwe debei: Kaaf had's aach känner, dòò beisd känn Maus e Fadem ab! Dass frihjer meh Lamedda waa, wisse má schbädeschdens seid em Loriot seinem Oba Hoppenstedt, wenn's uns nidd selwer uffgefall is. Es wär gans aus dá Mood, weil's nid "trendy" wär. Peifedeggel! Es gebbd e Grund, nää, zwei sogaa, wo nähjer leie: Äämòò is es schunn Huddel, Fädemsche forr Fädemsche sauwer uff die Zweische se hänge. Zeid koschd das aach. Unn Geduld - in so rá ungeduldischer Zeid. Awwer das gääng jòò noch - villeischd. Nur, zwäddens, muss das ach alles nòò Weihnachde nom'mòò runner. Weil má, unn das is doch forr vill Leid das Gemeine, de alde Grischbaam mid Reschd-Lamedda nidd ohne weideres los werd. Was frihjer meh waa - unn dòò bin isch gans sischer: Hand genn unn froh'e Weihnachde winsche. Odder e gudder Rudsch. Odder Broschd Neijòhr. Ach wem'má es Jòhr iwwer nidd so vill se duun had midnanner. Is villeischd nur dòò so, wo isch hingugge. Kann sinn! Glaw'isch awwer nidd. Villeischd waa frihjer, ach wenn sisch nidd all Mensche gejeseidisch innisch lieb gehadd hann, doch bisje meh Hin- unn wenischer Weggugge. Villeischd! Isch saan jòò nur: Villeischd.
Peter Eckert, aufgewachsen in Saarbrücken-Burbach, lebt seit 1972 in Wadgassen-Differten. Letzte Mundart-Veröffentlichung war der Asterix-Band "Die Sischel vun Gold".
