Em Unggel Pidd sei Abschiedsbrief
Mer gridd jò heid nimmeh vill Poschd. In de Briefkaschde, menn isch. Es meischde kummd per I-Mähl im Kombjuuder, odder die Leid duun faggse odder se ruufe disch am Dellefoon aan. Wenn dòò also bläddslisch e Brief vum Unggel Pidd im Briefkaschde iss, e dsimmlisch digger Brief aach noch, dò wunnderd mer sisch doch. Weil mer frieher jò noch nie Poschd vum Unggel Pidd gridd hadd
Mer gridd jò heid nimmeh vill Poschd. In de Briefkaschde, menn isch. Es meischde kummd per I-Mähl im Kombjuuder, odder die Leid duun faggse odder se ruufe disch am Dellefoon aan. Wenn dòò also bläddslisch e Brief vum Unggel Pidd im Briefkaschde iss, e dsimmlisch digger Brief aach noch, dò wunnderd mer sisch doch. Weil mer frieher jò noch nie Poschd vum Unggel Pidd gridd hadd. Awwer isch hann jò gans vergess, se verdsähle, dass isch die Geschischd dòò vum Unggel Pidd seim digge Brief gischder vun meiner Freindinn geheerd hann, vum Luwwies. Weil de Unggel Pidd iss em Luwwies sei Erbunggel, unn er iss aach nimmeh de Jingschd, isch will jò nidd saan, dass es Luwwies druff waard, dass de Unggel Pidd ball schderwe gäng, awwer iwwerraschd wäärs nidd, weil de Unggel Pidd iss e firschderlischer Raucher, unn mer wääs jò, dass soo e Kedderaucher nidd ald gebbd. Awwer fer was hadd jeddser de Unggel Pidd em Luwwies e digger Brief geschrieb? Ääs hadd jò eischendlisch wolle inkaafe gehn unn hadd nuur graad aus alder Gewohnhääd in de Briefkaschde geguggd - im Verbeigehn. Wies awwer denne digge Brief dòò in der Hand gehall hadd, isses Luwwies doch nommò serigg gang in sei Wohnung, hadd däär Brief uffgemach unn gelääs: "Rundbrief an alle Verwandten. Mein Abschiedsbrief."
Mer kann sisch vòòrschdelle, wie em Luwwies es Herds gedsidderd hadd, nää, Gwaddsch, die Hand hadd em gedsidderd, wies jedds weiderlääsd. Er wolld e glääner Riggbligg halle uff sei Lääwe, hadd de Unggel Pidd geschrieb. Unn dann hadder verdsähld: vun de Bombe, woo die leddschde Daache vum Griesch uff sei Heisje gefall sinn, unn wie er nòòm Griesch geschaffd hadd, fer das Heisje widder uffsebaue, unn wie sei Fammilje sisch langsamm ebbes hadd kinne aanschaffe, unn wies ne mid der Dseid immer besser gang hadd. Er hadd geschrieb vun ihrm scheene Wohndsimmer midde neie Gardiene - Wolgeschdoors - unn mid der nei Kaudsch unn de Sessele unn eme Nieredischje mid erer Glaasbladd. Unn dòòdruff hadd dann e scheeni Schachdel geschdann aus Silwer, die iss voll gewään mid Dsiggeredde, unn e grooser Aschebescher aus Marmoor, denne hann se vun ihrer erschd Reis nòò Iddaalje midgebrung, unn wann Besuuch kumm iss - sellemòós kunnd mer noch äänfach bei jemmand glingele unn kunnd e bissje meie kumme, ohne sisch vòòrhäär aansemelle, unn dò hadd mer sisch uff die Kaudsch gehuggd (im Schbass hadd mer aach Gnaudsch gesaad) unn de Unggel Pidd hadd die Konjaggflasch geholl unn die Glääsjer mid denne digge Beisch, das waare Schwengger, unn er hadd demm Besuuch e Konjagg ingeschenggd unn haddem Dsiggeredde aangebodd, unn wann sei Fraa die Gardiene in der Wäschbidd gewäsch hadd, dann waar das Wasser kohl-besch-raawe-schwaards gewään. Jòò, hadd de Unggel Pidd geschrieb, das wääre noch Dseide gewään. Unn heid? Dò dirfder nirjens meh raache, nonniddemò dehemm, unn deswääe gäng er seim Lääwe dòò e Enn mache.
"Unn wie hadd er sisch umgebrung?" fròò isch es Luwwies.
Gaar nidd, saads, er hädd gaar nidd draan gedenggd, sisch umsebringe. Er wäär jedds dsuume Freind nòò Griescheland gedsòò, däär wohnd dord ufferer Insel, dòò kinnder noch raache, wann er wolld, unn so vill wie er wolld, unn es kinndem kääner die Frääd aan seim Vergniesche verderwe.
Edith Braun publiziert Bücher in Mundart und Schriftdeutsch. Jetzt hat sie mit Evelyn Treib "Necknamen und Schimpfnamen saarländischer Orte" veröffentlicht.
