Mundart Der häälich Antoonius
Mä jees, wó sénn da jétzer nuurm ónser nau Abbó-Kaarte foor t Téaater hikómm? Die wòòren doch die Daa eerscht én de Poscht geween! Fó drei Persoonen 21 Kaarten!
Bezahlt hann ich se jò schón. Wann die foort wäären! E deier Sòòß! Jétzer suuchen ich se ball schó zwaai Schdónn! Ónn émmer nommò aan die selwich Plätzer, wó ich soo eppes Wichdijjes normaalerweis versorjen!! Jòò! Normaalerweis! Awwer, Majuusebetter! Wó hann ich dann die nuurm ónnergeschafft? Je meh ich suuchen, ómsó nerweeser génn ich! Wat da jétzer nuur machen? Óff äämòòl gehdet mer durch der Kopp: Mei letschder Ausweech, beet zu der häälich Antoonius! Deer hott doch frieher alt schón äfdersch aan der geholf! Ónn dòò hallen ich mét deer mòòl en äärnscht Geschbrääch.
Dòò hernòò fahren ich óff äämòòl rónner ó gé ganz ruich! Wie e Blétz schießdet mer durch der Kopp: Ó wann de Kaarten én der Pappiermill geland sénn? Sóll ich se mét die alt Zeidóngen entsorcht hann? Guck dapper mò nòò, die éss jò noch nét geläärt! Ich de Hausdier dapper raus, aan de Pappiertonn! Nunnitschinnommòòl! Jétzer reendet aach noch! Draußen kannschde nét én de Tonn dré wuhlen! Wat da jétzer machen? Ich ziehn dat Monschder durch de Hausdier de Trepp hooch én de Denn, fahren t weider én t Wohnzémmer, kippen t óm, lein t óff der Bóddem ó klappen der Deckel nò voor rónner. Ich brauch gar nét se wuhlen! Et Kuwwäär – dick geféllt mét die 21 Kaarten – rutscht nò voor, graad vórraa mei Fieß! Ich kann Auch gaar nét saan, wie glécklich ich én deer Aauebléck wòòr! Ich hott naddierlich aach aan der Antoonius e Belohnung vóschbroch. Et hott nämmlich mò ääner aa mer gesaat, er gäädet némmeh só gäär fó neischt machen, mer misst derbescht eppes schbenden! Die eerscht Raat vaan de Belohnung hann ich dann deer näägscht Daach dògleich bezahlt! Óff der häälich Antoonius éss ääfach Verloss! E Wónner? Et géfft jò vill zwéschen Himmel ónn Äärd, wat mier óns nét erklääre kannen! Ónn e paar Wóche schbääder én de Kattédraal vaa Sevilla: Mer schdeh vórraan e Bild vaan der häälich Antoonius vaa Padua, ónn dò vózehlt óns deer schbaanich Reisefiehrer, dat deer jò zuuschdännich éss fó all die verloor Sachen. Dòòdervaan kann ich meh wie ää Lied séngen.
Karin Peter schreibt in der traditionellen moselfränkischen Mundart der Stadt Saarlouis.
