Domid menn isch all Haase, die die Kinna unn monschmol aa die Alde froh mache. Die sinn inna ra groß Famillje, wo jeeda sei Aawedd hadd. Där ääne Haas mold die Eier bund, där onnere vapackd se, unn donn wirre se bei die Leid gebrung. Wohär isch das so genau wääß? Das heid ma mei Babbe vazehld, wie isch e glään Määde war. Unn isch honn das long geglaabd. Heid binn isch ma sischer, dass Babbe unn Mamme die beschde Oschderhaase uff da Weld ware. Awwa bleiwe ma bei demm, was de Babbe vazehld hadd. "Die schaffe imm Akkord. Daa unn Naachd gedds do rund ... Die alde Haase kinne nimmeh so gudd grawwele. Die bleiwe imm Gaade unn mache dord Neschdscha. Die junge Hääsja gleddere imm Haus erumm. Monschmol leeje se die Eia aa inns Leffelblesch. Die Haasemamme muss nid enaus. Die passd uff, dass jeeda die Awwedd schaffd, wo emm zugedääld is. Wär gons dischdisch is, derf ab unn zu mol inns frische Gras, konn sisch ausruhe unn Godd e gudda Monn sinn losse. Uff die Ard unn Weis bleiwe die Haase munda, schaffe ihr Awwedd, wie sischs geheerd. Unn die große unn glääne Leid freije sish uff Oschdere. Omm Palmsunndaach kummd de Palmhaas. Där bringd e roodes Zuggahääsje unn e Ei. Uff demm Ei schdedd donn so e glään Schbrischelsche." Do sinn mir die Aue uffgong. Das leddschde Schbrischelsche hadd geheischd: "Halte Ordnung, liebe sie!" So ebbes hadd doch de Babbe schunn e paarmol zu mir gesaad. Soll de Babbe?...Vielleischd schaffe die Haase heid noch imm Akkord. Wärs glaabd, hadd sei Schbaß. Wärs nimmeh glaabd, hadd sei Schbaß gehadd. Ilse Siebenpfeiffer-Märker